tag:blogger.com,1999:blog-61956809216071917842024-02-19T11:56:08.612+02:00τα παραμύθια χρόνια δεν κοιτούνΠαραμύθια για όλους - Διαβάζουμε, ακούμε, γράφουμε παραμύθιαEvelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-44046662305130144982018-11-14T11:25:00.001+02:002018-11-14T11:29:38.080+02:00Η Ωραία Κοιμωμένη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η Ωραία Κοιμωμένη, του <span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;">Σαρλ Περώ</span>, αφήγηση <span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;">Σοφιάννα Παϊδούση</span><br />
<br /></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/aNSQwuGBCRo" width="460"></iframe>
</div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-48860615885360095792018-02-20T19:03:00.001+02:002018-02-20T19:04:52.151+02:00Ο Μορμόλης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;">"Ο Μορμόλης" - μουσική, τραγούδια και σκηνές από το θεατρικό έργο του Ράινερ Χάχφελντ που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Αθηνά από την παιδική σκηνή του Γιάννη Φέρτη και της Ξένιας Καλογεροπούλου τη χειμερινή περίοδο 1973-1974. </span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span>
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/PqK33x-LEpQ?list=PLvIeQ5n7DtOyCo2RbCevo7f_SMm9w8UGM" width="460"></iframe>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "youtube noto" , "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 13px;"><br /></span></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-85905891915104446002018-02-12T18:08:00.000+02:002018-02-12T18:08:59.389+02:00Ο Παπουτσωμένος γάτος <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Παπουτσωμένος Γάτως, των αδελφών Γκριμ - αφήγηση Θεία Λένα.<br />
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/Q5hOPRcYBl8?list=PLNBRVacNv3XLmI2DraPfK_XfKzuEO4-Us" width="460"></iframe>
</div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-36060022403797184942017-04-27T20:06:00.002+03:002017-04-27T20:06:53.140+03:00Το άσπρο καβουράκι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwDRCW62AI7E8VlSuSJLt55xlJ-vnYbIk5otY2DujW_dlBKK94zceUZNas7oNrdkEo-FGPxlwY7dzm8LOsw7HW3f-N5-uICGalsL0s_qB8AmN2Z1OLrEagZ2sQJfIRmQFFkCGTNTtxv3hn/s1600/aspro-kabouri.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwDRCW62AI7E8VlSuSJLt55xlJ-vnYbIk5otY2DujW_dlBKK94zceUZNas7oNrdkEo-FGPxlwY7dzm8LOsw7HW3f-N5-uICGalsL0s_qB8AmN2Z1OLrEagZ2sQJfIRmQFFkCGTNTtxv3hn/s200/aspro-kabouri.jpg" width="200" /></a></div>
της Ισμήνης Παφίτη<br />
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΚΑΙΡΟ, εφτά πορτοκαλιά καβουράκια μαζεύτηκαν στη χρυσή ακρογιαλιά, για να παίξουν το γνωστό, σε όλη την Καβουροπολιτεία, παιχνίδι του ∆αγκανόσφαιρου…<br />
Το «∆αγκανόσφαιρο» είναι ένα παιχνίδι, όπου τα καβουράκια χωρίζονται σε δύο ομάδες και βγάζουν από μία τρύπα στην αμμουδιά. Μετά προσπαθεί η μία ομάδα να βάλει έναν βόλο από βρεγμένη άμμο, στην τρύπα της αντίπαλης ομάδας. Όταν τα<br />
καταφέρουν, φωνάζουν «ΒΟΟΟΟΛ!» και χτυπούν δυνατά τις δαγκάνες τους.<br />
<a name='more'></a><br />
Είναι κάτι όπως το ποδόσφαιρο που παίζουμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά στο πιο δαγκωτό… Το πρόβλημα είναι πως ο βόλος που χρησιμοποιούν δεν αντέχει και μετά από λίγο διαλύεται. Έτσι πάντα κάποιος μένει έξω για να πλάθει αμμόβολους….<br />
Τo πιο μικρόσωμο καβουράκι ήταν πολύ λυπημένο, γιατί πάντα αυτό έμενε απ’ έξω. Καθόταν δίπλα στα βράχια και έπλαθε βόλους από άμμο που έβρεχε με τα καβουροδάκρυά του…<br />
Ξαφνικά, εκεί που έπλαθε τον ενδέκατο αμμόβολο, άκουσε πλατσουρίσματα. Γυρίζει και τι να δει!... Ένα άσπρο καβουράκι που κρατούσε ένα γυριστό κοχύλι, έβγαινε από τη θάλασσα.<br />
-Ποιος είσαι εσύ;<br />
-Είμαι ο Άλαν.<br />
-Και από πού έρχεσαι; ∆ε σε έχω ξαναδεί…<br />
-∆εν έρχομαι από μακριά. Ήμουν πάνω σε μία βάρκα μαζί με άλλα καβούρια και έπαιζα με το κοχύλι μου. Ξαφνικά, ήρθε ένα κύμα, μας αναποδογύρισε και πέσαμε στη θάλασσα… Μετά κολύμπησα, κολύμπησα και βγήκα εδώ. Πού είμαι;<br />
-Είσαι στην Καβουροπολιτεία. Εγώ είμαι ο Μίνως και αυτοί είναι οι φίλοι μου που παίζουν ∆αγκανόσφαιρο.<br />
-∆αγκανόσφαιρο; Μπορώ να παίξω κι εγώ;<br />
-…∆ε νομίζω… Οι φίλοι μου χωρίστηκαν σε δύο ομάδες των τριών. ∆ε χωράει άλλος…<br />
Ο Άλαν κάθισε στην άμμο και παρακολουθούσε λυπημένος το παιχνίδι. Έβλεπε τα καβουράκια που έσπρωχναν τον αμμόβολο προς την τρύπα τρέχοντας πλαγίως. Έβλεπε τον Μίνωα που φαινόταν πολύ λυπημένος… Και τότε του ήρθε μια ιδέα.<br />
Σηκώθηκε και τα πλησίασε.<br />
-Παιδιά, έχω μια καβουρο-εκπληκτική ιδέα!<br />
-Ποιος είσαι εσύ; Και γιατί είσαι άσπρο; Ρώτησε το πιο μεγαλόσωμο καβουράκι που μάλλον ήταν ο αρχηγός.<br />
-Είμαι ο Άλαν. Και έρχομαι από κάποιο μέρος όπου όλα τα καβούρια είναι άσπρα.<br />
-Τί σημασία έχει; Όλα τα καβούρια είναι καβούρια! Είπε ο Μίνως.<br />
-Έχω μια ιδέα που μπορεί να μας κάνει όλους χαρούμενους!<br />
-Για πες… Είπε ο αρχηγός.<br />
-Αντί να κάθεται μόνος του ο Μίνως και να πλάθει αμμόβολους, γιατί δεν τον βάζετε κι<br />
αυτόν στο παιχνίδι;<br />
-Και πώς θα παίζαμε ∆αγκανόσφαιρο χωρίς αμμόβολους, μου λες; Ρώτησε ένα άλλο καβουράκι.<br />
-Αν σας έλεγα ότι αυτό μπορώ να το αναλάβω εγώ;<br />
Ο Μίνως χοροπήδησε ενθουσιασμένος.<br />
-…Τότε όμως θα ήμασταν τρία καβουράκια στη μία ομάδα και τέσσερα στην άλλη. ∆ε θα ήταν δίκαιο… Απάντησε ο αρχηγός.<br />
-Όχι, θα χωριστούμε στα ίσα!<br />
-Μα πώς;! Ρώτησαν όλα μαζί.<br />
-Από εκεί όπου έρχομαι παίζουμε κάτι παρόμοιο, αλλά αντί για αμμόβολους χρησιμοποιούμε ένα άδειο γυριστό κοχύλι, όπως αυτό που κρατάω. ∆ε διαλύεται κι έτσι θα μπορούμε να παίζουμε για ώρα, όλοι μαζί… Τέσσερις στη μία ομάδα και τέσσερις στην άλλη!<br />
-Ζήτωωω! Φώναξαν όλα μαζί τα πορτοκαλιά καβουράκια και άρχισαν να παίζουν με τον Άλαν και το γυριστό του κοχύλι χτυπώντας με χαρά τις δαγκάνες τους!<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Το παραμύθι γράφτηκε στην μνήμη του τρίχρονου πρόσφυγα Αϊλάν Κουρντί, που, ξεψύχησε</span><br />
<span style="font-size: x-small;">όταν η βάρκα που τους μετέφερε από την Τουρκία στην Κω αναποδογυρίστηκε.</span>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-44912287705299542262017-04-27T19:50:00.000+03:002017-04-27T19:50:52.946+03:00Η μάγισσα Τεριδονούλα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeRE1qs05y_GNDgMTcd3yq1BaSzG45TDjwz8JaVOQ0mNin9gY95m7TOcbBSsDSWv6rev_LuoOrH6QvMMf_cBx8d9lUc4e9rbLHyWeFPMh64iDtRmFO0tL1s6KXzyNjAoCfHywj684JptqM/s1600/maggisa-teridonoula.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeRE1qs05y_GNDgMTcd3yq1BaSzG45TDjwz8JaVOQ0mNin9gY95m7TOcbBSsDSWv6rev_LuoOrH6QvMMf_cBx8d9lUc4e9rbLHyWeFPMh64iDtRmFO0tL1s6KXzyNjAoCfHywj684JptqM/s200/maggisa-teridonoula.jpg" width="173" /></a></div>
της Βασιλικής Μπαντρα<br />
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πολύ ξεχωριστό κοριτσάκι που το φώναζαν Κική! <br />
Η Κική ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα παιδάκια για το χαμόγελο της! Τα δοντάκια της ήταν τόσο λευκά και όμορφα που όλοι την θαύμαζαν και αυτή περήφανη δεν σταματούσε να χαμογελάει!!! <br />
Η μικρή μας όμως είχε και μια μεγάλη αδυναμία στα γλυκά! Έτσι κάθε μέρα μετά το σχολειό, στο δρόμο για το σπίτι αγόραζε γλυφιτζούρια, καραμέλες, σοκολάτες και ό,τι λιχουδιά έβρισκε μπροστά της! <br />
<a name='more'></a>Η μαμά της μάταια προσπαθούσε να της εξηγήσει πως δεν κάνει να τρώει κάθε μέρα γλυκά….εκείνη αντιδρούσε…φώναζε μέσα στον δρόμο, έκλαιγε, τσίριζε και στο τέλος για να ηρεμήσει η μανούλα της αγόραζε ότι ήθελε! Όταν ερχόταν το βράδυ η ώρα να πάει για ύπνο η Κική σκαρφιζόταν χίλιες δυο δικαιολογίες για να μην πλύνει τα δόντια της!! <br />
"Δεν μου αρέσει αυτή η οδοντόκρεμα μυρίζει ποδαρίλα! Μπλιαξ," έλεγε! -<br />
" Είμαι πολύ κουρασμένη μανούλα, θα τα πλύνω αύριο!" <br />
" Η οδοντόβουρτσα δεν είναι με αρκουδάκι σαν της αδελφής μου για αυτό δεν τα πλένω τα δόντια μου!!" Και αλλά πολλά μέχρι που έπεφτε για ύπνο με άπλυτα δοντάκια! <br />
Μια μέρα λοιπόν σε μια από τις συνηθισμένες της στάσεις στο περίπτερο της γειτονιάς της και ενώ κρατούσε ένα πελώριο λαχταριστό πολύχρωμο γλειφιτζούρι στα χεριά της, άκουσε μια φωνή από πίσω της να ψιθυρίζει……… <br />
" Μα καλά εσύ δεν φοβάσαι την μάγισσα Τεριδονούλα;" <br />
" Την ποια;" σαστισμένη ρώτησε η Κική ενώ γυρίζοντας το κεφάλι της αντίκρισε μπροστά της ένα αγοράκι λίγο πιο μεγάλο από αυτήν. <br />
" Την μάγισσα Τεριδονουλα, δεν την ξέρεις; Είναι αυτή που έρχεται και σου μαυρίζει τα δόντια όταν τρως πολλά γλυκά! Τρελαίνεται για την ζάχαρη! <br />
" Μα πώς το κάνει αυτό; Πώς σου μαυρίζει τα δόντια σου;" ρωτησε πάλι η Κική. <br />
" Να….εχει ένα μικρό ραβδακι, έρχεται μέσα στην νύχτα και αγγίζει τα δοντάκια στα σημεία που είναι η ζαχαρη! Έπειτα αυτά μαυριζουν, σαπίζουν, μυρίζουν απαίσια και μας πέφτουν!!" <br />
Η μικρή τρομαγμένη άφησε το γλειφιτζούρι στην θέση του και έτρεξε προς την μαμά της. <br />
" Δεν θα το πάρεις;" την ρώτησε η μαμά της. <br />
" Όχι, θέλω να πάμε γρήγορα στο σπίτι!" <br />
Φτάνοντας σπίτι, πήγε κατευθείαν στο μπάνιο. Έπιασε μια καρέκλα, σκάλωσε πάνω, ώστε να να μπορεί να δει καλά τον εαυτό της στον καθρέπτη του μπάνιου και όλο αγωνία κοίταξε τα δόντια της…………Ευτυχώς, ήταν ακόμα όμορφα και λευκά!! Άρπαξε λοιπόν την οδοντόβουρτσά της και ξεκίνησε να τα πλένει πολύ καλά, όπως της είχε δείξει η μαμά της! <br />
Από εκείνη την μέρα δεν ξανακοιμήθηκε ποτέ χωρίς να πλύνει τα δόντια της….και όσο για τα γλυκά, περιορίστηκε στο να τα απολαμβάνει μόνο μια φορά την εβδομάδα, συνήθως κάθε Κυριακή! <br />
Δεν ήθελε άλλωστε με τίποτα να την επισκεφτεί και αυτήν η μάγισσα Τεριδονουλα!!!!! Εσείς……..;;;<br />
<br />Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-50677256005022353752017-01-16T19:19:00.000+02:002017-01-16T19:19:27.828+02:00Ο μολυβένιος στρατιώτηςΟ μολυβένιος στρατιώτης, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αφήγηση Μάρθα Βούρτση<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/UAa6ajCTTY8" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-75195069944464682852017-01-16T19:14:00.000+02:002017-01-16T19:14:20.205+02:00Ο δράκος του δάσουςΟ δράκος του δάσους, αφήγηση Στέφανος Ληναίος<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/5aUkK5Nun7k" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-29472726824418561742017-01-10T16:45:00.000+02:002017-01-10T16:53:23.094+02:00Η παραβολή του τρελλοκομείου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCd5twiMNJar8Mb9GYjSfj0UdmrhhnRaJ3m_jy2Kj1XPgn0yzX3qDWgQwAjhzJ1ftsXnF-zY_g5RqKi5e3r_g2V-fmQeQIARy7v0TOTYjFNyVagxLtdG9ZVl9ARYPVxSMA3clPbmtuT2qS/s1600/lune.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCd5twiMNJar8Mb9GYjSfj0UdmrhhnRaJ3m_jy2Kj1XPgn0yzX3qDWgQwAjhzJ1ftsXnF-zY_g5RqKi5e3r_g2V-fmQeQIARy7v0TOTYjFNyVagxLtdG9ZVl9ARYPVxSMA3clPbmtuT2qS/s200/lune.jpg" width="200" /></a></div>
του Βασίλη Παπαδόπουλου<br />
<br />
<div style="background-color: white;">
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΠΟΛΗ της Ευρώπης, ζούσε ένα ξεχωριστό παιδί το οποίο μεγάλωνε με έναν πολύ σκληρό πατέρα. Το κακομεταχειριζόταν, το έβριζε και το χτυπούσε, πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο. Μεγάλωνε δύσκολα το παιδί, με πολλά απωθημένα.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Όπως ήταν φυσικό, το παιδί ήθελε να φύγει από το σπίτι του. Την χάρη, του την έκανε μια μέρα ο ίδιος ο πατέρας, όταν πάνω σε έναν καυγά, τον έδιωξε κλοτσηδόν από το σπίτι ουρλιάζοντας: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Nα μην ξαναπατήσεις το πόδι σου εδώ! Άχρηστε!”. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Έτσι κι έγινε. Το παιδί έζησε μόνο του στους δρόμους περίπου δέκα χρόνια, κλέβοντας κι εξαπατώντας κόσμο στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Έφτασε κάποτε τα δεκαοχτώ, και κατόρθωσε έως τότε να μαζέψει πολλά χρήματα από τις παρανομίες του.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">Μια ημέρα, περνώντας έξω από ένα παλιό ρημαγμένο κτήριο, κοντοστάθηκε και κοίταξε κάποιους ανθρώπους που περιφέρονται σαν τις άδικες κατάρες μέσα στην αυλή. Ήταν όλοι τους σε άθλια κατάσταση, βρώμικοι, με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτοι και σκελετωμένοι. Ο νέος απόρησε που δεν τους είχε προσέξει ποτέ πριν, και φώναξε με απορία:</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Ε, τι κάνετε εσείς εδώ;” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Πλησίασε τότε σιγά σιγά ένας από αυτούς και λέει: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Μας έχουν κλείσει εδώ γιατί είμαστε τρελοί, αλλά εμείς δεν κάναμε ποτέ κακό σε κανέναν, ενώ εσείς εκεί έξω κάνετε το αντίθετο. Ποιος είναι τελικά ο τρελός μικρέ;”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Ο νέος άναυδος, και ενθυμούμενος τα παιδικά του χρόνια, άρχισε να κλαίει. Βλέποντάς τον ο τρελός να κλαίει ξαφνικά, του λέει:</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"> </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Είδες που στα έλεγα;” κι απομακρύνθηκε. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">”Έχεις δίκιο…” του φώναξε ο νέος, αλλά ο τρελός δεν γύρισε. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Και εκείνη την στιγμή, φορτισμένος όπως ήταν ο νέος, πήρε την απόφαση.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Την επόμενη ημέρα επέστρεψε, μπήκε μέσα στο τρελοκομείο, ρώτησε που είναι ο υπεύθυνος και χωρίς να χτυπήσει την πόρτα, όρμησε μέσα στο γραφείο που του έδειξαν. Εκεί αντίκρυσε έναν τετράπαχο λιγδιασμένο κύριο, ο οποίος έτρωγε από μια πιατέλα γεμάτη κρέατα. Φανερά ενοχλημένος από την ξαφνική παρουσία του νέου, που τον διέκοψε από το φαί, ρώτησε νευριασμένα: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Ποιός είσαι εσύ και τι ζητάς εδώ;” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Ο νέος μπήκε κατευθείαν στο θέμα: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Ήρθα για να αγοράσω το τρελοκομείο σου!” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Το μάτι του διευθυντή γυάλισε αμέσως, κι ευθύς άλλαξε, σηκώθηκε και του είπε με ύφος κολακευτικό: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Kάτσε. Θα σου κοστίσει πολλά μικρέ!”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Πόσα;”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Πολλά!"</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Πόσα δηλαδή;" </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">"Πόσα έχεις;” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Εξακόσιες εξήντα έξι χρυσές λίρες!”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Πόσες;”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Εξακόσιες εξήντα έξι!”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"> </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Μπράβο φίλε μου, κάνεις μια πολύ καλή επένδυση.” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Ωραία, θα σου δώσω τώρα τριάντα τρεις λίρες προκαταβολή, και τα υπόλοιπα, μετά την υπογραφή του συμβολαίου, εντάξει;”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Εντάξει μικρέ!”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Όρισαν ραντεβού ύστερα από μια βδομάδα σε μια ταβέρνα, για τα συμβόλαια και την δοσοληψία. Μόλις ο διευθυντής έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο, ο νέος είπε: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Kάθισε πρώτα να φάμε κάτι, κι ύστερα θα πάμε στο σπίτι μου να σου δώσω τα χρωστούμενα· δεν θα μπορούσα ποτέ να κουβαλήσω τόσες λίρες πάνω μου,” και παραγγέλνει ευθύς μια τεράστια πιατέλα γεμάτη κρέατα. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Εντάξει,” αποκρίθηκε ο διευθυντής κι άρχισε αμέσως να καταβροχθίσει τα κρέατα, όταν άξαφνα, πιάνει το στήθος του, γουρλώνει τα μάτια και πέφτει μεμιάς κάτω. Η καρδιά του σταμάτησε και πέθανε σχεδόν αμέσως. Ο νέος τον είχε δηλητηριάσει. Είχε ρίξει, σε ανύποπτη στιγμή, δηλητήριο στο φαγητό του. Το είχε προσχεδιάσει. Δεν άντεξε, και συσσωρευμένα εκδηλώθηκαν με αυτή την πράξη όλα τα απωθημένα του. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Την επόμενη μέρα πήγε στο τρελοκομείο κι αναφώνησε με στόμφο: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Εγώ είμαι από σήμερα ο νέος διευθυντής, ιδού και το συμβόλαιο με τις υπογραφές!”</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Κι αρχίζει εν ολίγοις τις αλλαγές. Ανακαίνισε τα πάντα, προσέλαβε νέο προσωπικό, έφτιαξε καινούργια μαγειρεία και φαρμακαποθήκη, όλα τα έκανε. Έντυσε τους τρελούς, τους έπλυνε, τους τάισε και τους φρόντισε με τις καλύτερες συνθήκες. Ήδη, με τις αλλαγές αυτές, οι τρελοί άρχισαν να γίνονται καλύτερα, και σε συνδυασμό και με τα βελτιωμένα φάρμακα, ακόμα καλύτερα.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Τα νέα από το τρελοκομείο κυκλοφόρησαν γρήγορα στην πόλη και η πελατεία άρχισε να αυξάνεται. Ο νέος βλέποντας ότι άρχισε να προοδεύει, αποφάσισε να κάνει πρόταση σε έναν πολύ καλό ερευνητή, που είχε ακουστά, έναν πρωτοπόρο αλχημιστή της εποχής. Τον κάλεσε στο τρελοκομείο και του είπε: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Αν μου βρεις το φάρμακο που κάνει τους τρελούς να φέρονται λογικά, θα σε κάνω πολύ πλούσιο, ορίστε η προκαταβολή σου,” και του έδωσε ένα πουγκί με τριάντα τρεις χρυσές λίρες. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Ναι αφεντικό,” του απάντησε χωρίς σκέψη ο αλχημιστής, κι άρχισε να επιδίδεται με ζήλο στην δουλειά.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Μετά από λίγο μόλις καιρό, ο αλχημιστής κάλεσε το αφεντικό του και φοβισμένα του ανακοίνωσε ότι, ύστερα από πειράματα που ήδη είχε κάνει πάνω στους τροφίμους, χωρίς να το ξέρει κανείς, κατάφερε να βρει εκείνο τον συνδυασμό ουσιών που κάνει τους τρελούς λογικούς, αλλά για μια εβδομάδα μόνο.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Ο νέος αντί να νευριάσει, ενθουσιάστηκε και του λέει αμέσως: </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Nα χορηγηθεί σε όλους!” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Περίμενε,” του λέει ο αλχημιστής. “Tο φάρμακό περιέχει παραισθησιογόνες και ναρκωτικές ουσίες, ναρκώνει την τρέλα αλλά παραποιεί και την πραγματικότητα.” </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Γιατί, ο κόσμος εκεί έξω νομίζεις πως είναι διαφορετικός;” απάντησε τότε ο νέος και έδωσε ξανά την εντολή της μαζικής χορήγησης. Κι ο αλχημιστής έγινε πολύ πλούσιος. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Το φάρμακο άρχισε να χορηγείται με αποτελέσματα όντως εντυπωσιακά, αλλά κι αξιοπερίεργα ταυτόχρονα. Οι τρελοί έδειχναν τώρα λογικοί, και όχι μόνο. Ένας τρελός άρχισε να μιλά μεν σαν να είχε βρει τα λογικά του, αλλά ταυτόχρονα, απέκτησε και το ποιητικό χάρισμα. Σε άλλον προέκυψε η ζωγραφική, άλλου του άρεσε να κάνει συνέχεια υπολογισμούς με αριθμούς, άλλος έγινε μυθομανής, άλλος ταχυδακτυλουργός κι άλλος διαβαστερός. Σε όλους προέκυψαν διαφορετικά χαρίσματα. Μα μόλις περνούσε η επήρεια του φαρμάκου, όλοι γυρνούσαν στην προηγούμενη κατάσταση.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Οι τρελοί δεν καταλάβαιναν όμως τι τους συνέβαινε. Νόμιζαν απλά πως έγιναν τελικά καλά, χάρη στον καινούργιο διευθυντή. Είχαν όμως όλοι τους πολύ έντονη την επιθυμία για το φάρμακο, και φανερά συμπτώματα στέρησης μόλις η επήρεια περνούσε. Όλοι όμως, υπό την επήρειά του έδειχναν καλά, και κανένας δεν καταλάβαινε πως είναι τρελοί, μα άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες, όπως κι οι ίδιοι.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Ο διευθυντής συνειδητοποιώντας την κατάσταση, προχώρησε ένα βήμα παραπάνω. Αποφάσισε, μέσω πολλών γνωστών που ήδη είχε στην πόλη, να βρει στους τρελούς δουλειά, ανάλογη με τα ταλέντα τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα γύριζαν μόνοι τους πίσω για να την δόση τους.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Έτσι, αυτός που έκανε λογαριασμούς έπιασε δουλειά στην τράπεζα, ο μυθομανής στο δημαρχείο, ο καλλιτέχνης στο θέατρο, ο διαβαστερός στα δικαστήρια, ο ταχυδακτυλουργός στο καζίνο, άλλος στο πανεπιστήμιο και ούτω καθ’ εξής. Και κάθε βδομάδα όλοι γυρνούσαν για την δόση τους. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Πέρασε λίγος μόνο καιρός και όλοι, λόγω των ειδικών ικανοτήτων τους, άρχισαν να ανεβαίνουν στις ιεραρχίες. Και μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ο ένας έγινε διευθυντής της τράπεζας, ο άλλος δήμαρχος, ο άλλος διευθυντής καζίνου, άλλος πανεπιστημίου, άλλος δικαστής, κτλ. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Κι έφτασε έτσι η στιγμή που η πόλη διοικούνταν πια από τρελούς, χωρίς κανείς όμως να το γνωρίζει. Εκτός από τον διευθυντή του τρελλοκομείου. Ταυτόχρονα όμως, η πόλη άκμαζε και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών ολοένα και αναβαθμιζόταν. Ενώ, με απόλυτη πλέον μυστικότητα, όλοι οι άρχοντες της πόλης πλήρωναν όσο όσο για την δόση τους στον διευθυντή, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν έτσι τις υψηλές τους πλέον θέσεις. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">“Το πέτυχα το όνειρο μου,” σκέφτηκε τότε ο διευθυντής. Αλλά έτσι πως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν του έφτανε μόνο αυτό, ήθελε παραπάνω, τα ήθελε πλέον όλα.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Κι έτσι, μια μέρα δίνει εντολή στον τραπεζίτη να δώσει απλόχερα δάνεια στους πολίτες για να τους καταχρεώσει, και να τους πάρει ύστερα τα σπίτια, στον δήμαρχο να βάλει φόρους και να λέει στους πολίτες ό,τι ήθελαν να ακούν για να τον ξαναψηφίσουν, στον δικαστή να παίρνει αποφάσεις υπέρ του, το πανεπιστήμιο να μαθαίνει στα παιδιά ότι συνέφερε εκείνον, και πάει λέγοντας.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι όπως ήταν φυσικό, οι πολίτες άρχισαν να πέφτουν στην κατάθλιψη και να χρειάζονται περισσότερα φάρμακα, για τα προβλήματα που είχαν ξαφνικά προκύψει. Και έτσι, άρχισαν κι αυτοί να αναζητούν περίθαλψη στο φρενοκομείο του διευθυντή, κι όλοι τους, ένας ένας, να γίνονται τρόφιμοί του, με αποτέλεσμα, να μην τους χωρά το ένα τρελλοκομείο. Έφτιαξε τότε και δεύτερο και τρίτο. </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Έτσι ήρθε η ημέρα, που οι αληθινοί τρελοί περνούσαν έξω από το τρελοκομείο κι έβλεπαν τους λογικούς μέσα στην αυλή του, να περιφέρονται σαν τις άδικες κατάρες σε άθλια κατάσταση, βρώμικοι, με σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτοι και σκελετωμένοι. Γιατί ο διευθυντής αυτούς δεν τους φρόντιζε πια· δεν είχε πια κανένα συμφέρον να το κάνει, αφού πλέον τα ήθελε όλα...»</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Y.Γ.: Πολλοί ισχυρίζονται ότι η παραβολή εξελίσσεται έως σήμερα. Κανείς όμως πλέον με σιγουριά δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει ή να το αμφισβητήσει. Καθώς αυτοί που το ισχυρίζονται, χαρακτηρίζονται από τους λογικά σκεπτόμενους, ως τρελοί, και αυτοί που ισχυρίζονται το αντίθετο, χαρακτηρίζονται από τους τρελά σκεπτόμενους, ως λογικοί. Ποιός έχει δίκιο τελικά; </span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Ελπίζουμε όσο προχωρά ο καιρός, το κατά πόσο υποθετικά είναι όλα αυτά, να αρχίσει επιτέλους να διαφαίνεται.</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Αμήν, Αμήν, Αμήν</span><br />
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;">Βασίλης Παπαδόπουλος</span></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-84089407544073350872017-01-09T12:56:00.001+02:002017-01-09T12:56:18.132+02:00Ένας καθρέφτης με 4 πόδια -3Ένας καθρέφτης με 4 πόδια (Η μικρή Ιόλη κοιμάται κι ονειρεύεται), κείμενο-αφήγηση Ευαγγελία Καρή.<br />
Παραμύθι σε συνέχειες. Επεισόδιο 3
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/Wv1FltG0KMQ" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-62138350914574012572016-12-29T11:50:00.001+02:002016-12-29T11:52:03.880+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία έβδομη<h4>
Τι συνέβη στο παλάτι της Βασίλισσας του Χιονιού, και τι έγινε μετά. </h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
Οι τοίχοι του παλατιού ήταν φτιαγμένοι από πυκνό χιόνι, οι πόρτες και τα παράθυρα από κοφτερούς ανέμους. Είχε περισσότερα από εκατό δωμάτια, και το μεγαλύτερο ήταν απέραντο, μίλια ολόκληρα. Όλα τους φωτίζονταν από το υπέρλαμπρο Βόρειο Σέλας, όλα τόσο μεγάλα, τόσο άδεια, τόσο παγερά και τόσο αστραφτερά! Η χαρά ποτέ δεν βασίλεψε σ’ αυτό το μέρος, ούτε μουσική ακούστηκε, ούτε κανείς χόρεψε ποτέ στα άδεια, απέραντα, κρύα και άδεια σαλόνια της Βασίλισσας του Χιονιού.<br />
Τα φώτα του Βορρά έλαμπαν τόσο καθαρά, που εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς πότε το φώς τους έλαμπε στον ψηλότερο βαθμό και πότε στον χαμηλότερο. Καταμεσής της άδειας κι απέραντης χιονένιας αίθουσας, υπήρχε μια παγωμένη λίμνη, σπασμένη σε χίλια κομμάτια, όμως όλα τα κομμάτια ήταν τόσο ίδια μεταξύ τους, λες και τα είχε φτιάξει κάποιος πονηρός τεχνίτης. <br />
<a name='more'></a>Εκεί, στη μέση αυτής της λίμνης, καθόταν η Βασίλισσα του Χιονιού όταν ήταν στο σπίτι, λέγοντας πως κάθεται στον Καθρέφτη της Κατανόησης, κι ότι αυτό ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiNLJ64PnRxe_b-A_QWvDdNhtzWPOTbvFaFSe6TVxW0VnGEglcR2NQ0vUk1hNRBc7DDKbpAmiDCSWDmcSWIeYuY_V5BPK3aiZ2HnVr_wKSRPJZZsEtwRgD049V8ZyLYHLlxa3HGCLhee3E/s1600/Snow-Queen20.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiNLJ64PnRxe_b-A_QWvDdNhtzWPOTbvFaFSe6TVxW0VnGEglcR2NQ0vUk1hNRBc7DDKbpAmiDCSWDmcSWIeYuY_V5BPK3aiZ2HnVr_wKSRPJZZsEtwRgD049V8ZyLYHLlxa3HGCLhee3E/s200/Snow-Queen20.jpg" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Ο μικρός Κέι ήταν μελανιασμένος, σχεδόν είχε μαυρίσει από το κρύο, όμως δεν το ένιωθε. Το σώμα του δεν ένιωθε πια το κρύο ύστερα από το φιλί της Βασίλισσας του Χιονιού, κι η καρδιά του ήταν ένας σβώλος από πάγο. Έσερνε εδώ κι εκεί μερικά κοφτερά κομμάτια πάγου και τα τοποθετούσε το ένα δίπλα στο άλλο, με όλους τους πιθανούς τρόπους, προσπαθώντας να φτιάξει κάτι μ’ αυτά, κάτι σαν παζλ. Δημιουργούσε διάφορα σχήματα, τα πιο περίπλοκα, παίζοντας μ' αυτόν τον παγωμένο γρίφο. Τα σχήματα που έφτιαχνε, έμοιαζαν στα μάτια του εξαιρετικά όμορφα και υψίστης σημασίας. Ήταν όμως το γυαλί μέσα στο μάτι του που τον έκανε να τα βλέπει έτσι. Ανακάλυψε σχήματα που αναπαριστούσαν λέξεις ολόκληρες, όμως ποτέ δεν κατάφερε να φτιάξει τη λέξη που γύρευε –τη λέξη «αιωνιότητα».<br />
<br />
« Αν ανακαλύψεις αυτή τη λέξη,» είχε πει η Βασίλισσα του Χιονιού, «θα είσαι ελεύθερος, κι εγώ θα σου κάνω δώρο όλο τον κόσμο κι ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια πατίνια.»<br />
Όμως δεν μπορούσε να τη βρει.<br />
<br />
« Τώρα θα πάω σε τόπους ζεστούς,» είπε η Βασίλισσα του Χιονιού. «Πρέπει να ρίξω μια ματιά μέσα στα μαύρα καζάνια.» Τα ηφαίστεια εννοούσε, τον Βεζούβιο και την Αίτνα. « Θα τα στρώσω λευκά, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι· εξάλλου, κάνει καλό στα πορτοκάλια και τα σταφύλια.»<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5HMkUrE4ayGP2uqKva01kI4g9QRX3DJ12BQF0e_3h9evmekePEkKBw58jxj-yzOdA1aIHTGz2z8dGIFaGRoWDzuHQ5EI44j-pspsIBMgfXvCJmmDuC_2PKrTpwcRDnw6Oi4lxSLzm8V3T/s1600/Snow-Queen23.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5HMkUrE4ayGP2uqKva01kI4g9QRX3DJ12BQF0e_3h9evmekePEkKBw58jxj-yzOdA1aIHTGz2z8dGIFaGRoWDzuHQ5EI44j-pspsIBMgfXvCJmmDuC_2PKrTpwcRDnw6Oi4lxSLzm8V3T/s200/Snow-Queen23.gif" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="127" /></a><br />
Κι ύστερα πέταξε μακριά, κι ο Κέι απόμεινε ολομόναχος μέσα στα άδεια δωμάτια από πάγο, που είχαν έκταση μίλια ολόκληρα κι έμοιαζαν με παγόβουνα. Κι όλο σκεφτόταν, σκεφτόταν, σκεφτόταν, τόσο που κόντευε να σπάσει το κεφάλι του, καθισμένος εκεί, μουδιασμένος και ακίνητος, έτσι που κάποιος θα φαντάζονταν πως είναι πεθαμένος απ’ το κρύο. <br />
<br />
Ξαφνικά, η Γκέρντα πέρασε την μεγάλη πύλη του παλατιού, που ήταν φτιαγμένη από ορμητικούς ανέμους. Όμως η Γκέρντα δεν σταμάτησε στιγμή να λέει, ξανά και ξανά, την προσευχή της, κι οι άνεμοι ξάπλωσαν σαν κοιμισμένοι. Έτσι το μικρό κορίτσι μπήκε μέσα στην απέραντη, κρύα και άδεια σάλα, κι εκεί είδε τον Κέι. Τον αναγνώρισε αμέσως και χύμηξε να τον αγκαλιάσει κλαίγοντας.<br />
<br />
« Κέι, καλέ μου Κέι!» είπε σφίγγοντας γύρω του τα χέρια της γερά. «Σε βρήκα επιτέλους!»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmkmRB3U8IVAiWqW865L0Pcn1L5zkRRRabWmlXwX0vZR5GMlP_lDK0H7ISWVQjelkR609TSrnyFjmEp2-T91uzrxCORiTQ-dj11dWYs6_XC72pEuukgMjPLtUvPoEY9oSeqgxM0Lnro-a-/s1600/Snow-Queen21.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmkmRB3U8IVAiWqW865L0Pcn1L5zkRRRabWmlXwX0vZR5GMlP_lDK0H7ISWVQjelkR609TSrnyFjmEp2-T91uzrxCORiTQ-dj11dWYs6_XC72pEuukgMjPLtUvPoEY9oSeqgxM0Lnro-a-/s200/Snow-Queen21.jpg" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Εκείνος όμως συνέχιζε να κάθεται κρύος και μουδιασμένος. Η μικρή Γκέρντα άρχισε τότε να κλαίει, και τα καυτά της δάκρυα έπεσαν πάνω στο στήθος του Κέι, κύλησαν μέσα στην καρδιά του, έλιωσαν τον πάγο και διέλυσαν τα θρύψαλα του καθρέφτη. Την κοίταξε κι εκείνη του τραγούδησε τον παλιό τους ύμνο:<br />
<br />
<i>«Η τριανταφυλλιά στην κοιλάδα ανθίζει τόσο γλυκιά,</i><br />
<i>Κι οι άγγελοι κατεβαίνουν να χαιρετήσουν τα παιδιά.»</i><br />
<br />
Τότε ο Κέι ξέσπασε σε κλάματα, κι έκλαψε πολύ, ώσπου το γυαλί κύλησε μέσα από το μάτι του. Τότε αναγνώρισε αμέσως τη μικρή του φίλη και φώναξε:<br />
<br />
« Γκέρντα, γλυκιά μικρή μου Γκέρντα! Πού ήσουν τόσο καιρό; Και πού ήμουν εγώ;» είπε και κοίταξε γύρω του. « Τι κρύο που κάνει εδώ! Πόσο άδεια και κρύα είναι!» κι αγκάλιασε σφιχτά την Γκέρντα, που γελούσε κι έκλαιγε από τη χαρά. Ήταν τόσο όμορφα, που ακόμα κι οι πάγοι άρχισαν να χορεύουν από τη χαρά τους, κι όταν πια κουράστηκαν και κάθισαν να ξεκουραστούν, σχημάτισαν τα γράμματα που έψαχνε ο Κέι, αυτά που είχε ζητήσει η Βασίλισσα του Χιονιού. Έτσι τώρα ήταν πια ελεύθερος, κι επιπλέον, είχε δικό του ολόκληρο τον κόσμο κι ένα ζευγάρι ολοκαίνουργια πατίνια.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Rid6WsoQBEGo3z_HWAonWunLue5pq71DDWrMX4GwTT_mVUdIYRjWpa0czO3-M_906ShnvKjXCZkeSGZSbZTOndpX-2KH0p7BSWOaw3B6aUdV22F2RIifQXFSukxpIa9ZQWkbndFaV7jB/s1600/Snow-Queen17.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Rid6WsoQBEGo3z_HWAonWunLue5pq71DDWrMX4GwTT_mVUdIYRjWpa0czO3-M_906ShnvKjXCZkeSGZSbZTOndpX-2KH0p7BSWOaw3B6aUdV22F2RIifQXFSukxpIa9ZQWkbndFaV7jB/s200/Snow-Queen17.jpg" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="157" /></a></div>
Η Γκέρντα τον φίλησε στο μάγουλο, και το χρώμα του έγινε πάλι ροδαλό. Φίλησε τα μάτια του, κι αυτά έλαμψαν σαν τα δικά της. Φίλησε τα χέρια και τα πόδια του, κι εκείνος ζεστάθηκε, έγινε καλά κι ευτυχισμένος. Ας ερχόταν τώρα η Βασίλισσα του Χιονιού. Η λέξη που του χάρισε την ελευθερία του ήταν γραμμένη εκεί, με περίλαμπρα κομμάτια πάγου.<br />
Πιασμένοι χέρι-χέρι, περιπλανήθηκαν στην μεγάλη αίθουσα. Μίλησαν για την γιαγιά και τα τριαντάφυλλα πάνω στη σκεπή, κι απ’ όπου κι αν περνούσαν, οι άνεμοι έπαυαν και ο ήλιος έβγαινε.<br />
Κι όταν έφτασαν στον θάμνο με τα κόκκινα μούρα, βρήκαν τον Τάρανδο να τους περιμένει. Είχε φέρει μαζί του άλλον έναν, νεαρό, που είχε γάλα στο στήθος του· έδωσε στα δυο παιδιά να πιούν και τα φίλησε. Ύστερα, κουβάλησαν την Γκέρντα και τον Κέι –πρώτα στη γυναίκα από τη Φινλανδία, όπου ζεστάθηκαν καλά μέσα στο ζεστό δωμάτιο και πήραν οδηγίες για το ταξίδι τους πίσω στο σπίτι. Μετά, πήγαν στη γυναίκα από τη Λαπωνία, που τους έφτιαξε καινούργια ρούχα και επιδιόρθωσε τα έλκηθρά τους.<br />
Ο Τάρανδος και το νεαρό του ταίρι, συνόδευσαν τα παιδιά ως τα σύνορα της χώρας. Εκεί που άρχιζε να ξεμυτίζει η βλάστηση, εκεί αποχαιρέτησαν ο Κέι και η Γκέρντα τη γυναίκα από τη Λαπωνία.<br />
« Αντίο! Αντίο!» είπαν όλοι, και τα πρώτα πράσινα μπουμπούκια εμφανίστηκαν, τα πρώτα πουλιά άρχισαν να κελαηδούν.<br />
Μέσα από το δάσος, βγήκε καλπάζοντας πάνω σ’ ένα θαυμάσιο άλογο, -το οποίο Γκέρντα γνώριζε γιατί ήταν ένα από τα άλογα της χρυσής άμαξας-, μια νεαρή κοπέλα μ’ ένα κατακόκκινο καπέλο στο κεφάλι κι οπλισμένη με πιστόλια. Ήταν η μικρή λησταρχίνα, που σαν βαρέθηκε πια να κάθεται στο σπίτι, αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στον Βορρά κι ύστερα σε κάποια άλλη κατεύθυνση, αν το πρώτο ταξίδι δεν την ευχαριστούσε. Αναγνώρισαν αμέσως η μια την άλλη. Τι χαρούμενη συνάντηση!<br />
« Μια χαρά φιλαράκος φαίνεσαι,» είπε στον μικρό Κέι. « Μα την πίστη μου όμως, πολύ θα ήθελα να μάθω αν αξίζεις να τρέξει κανείς από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη για χάρη σου.»<br />
Η Γκέρντα της έδωσε ένα χαϊδευτικό χαστουκάκι στο μάγουλο, για να σταματήσει τα πειράγματα, και ζήτησε να μάθει για τον Πρίγκιπα και την Πριγκίπισσα.<br />
« Πήγαν στο εξωτερικό,» είπε η μικρή λησταρχίνα.<br />
« Και το Κοράκι;» ρώτησε η Γκέρντα.<br />
« Ω, το κοράκι πέθανε,» απάντησε εκείνη. « Η αγαπημένη του είναι τώρα χήρα και φοράει ένα στρογγυλό μαύρο πένθος γύρω από το πόδι της. Θρηνεί πολύ λυπηρά, όμως όλα αυτά είναι φήμες και κουτσομπολιά! Πείτε μου τώρα τα δικά σας νέα! Πώς κατάφερες να τον βρεις;»<br />
Και τότε η Γκέρντα και ο Κέι είπαν την ιστορία τους.<br />
Η μικρή λησταρχίνα έπιασε τα χέρια και των δυο και υποσχέθηκε, πως αν μια μέρα περνούσε από την πόλη τους, θα τους επισκέπτονταν. Ύστερα κάλπασε μακριά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIjDgkh7Kxu45Ozci9aGnsr6vXA2X14o7sL28doTaptevPP_BEOvvOztZzoFA8KVppUn0h_S1-kNJFgIKKNCCVC9OJKvKfe3poQ2kWPJvIuPzLfiDgOJPKzLKp6HvfYQsphyphenhyphenkMhF-tX9hG/s1600/Snow-Queen27.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η βασίλισσα του χιονιού Κείμενο" border="0" height="157" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIjDgkh7Kxu45Ozci9aGnsr6vXA2X14o7sL28doTaptevPP_BEOvvOztZzoFA8KVppUn0h_S1-kNJFgIKKNCCVC9OJKvKfe3poQ2kWPJvIuPzLfiDgOJPKzLKp6HvfYQsphyphenhyphenkMhF-tX9hG/s200/Snow-Queen27.gif" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Ο Κέι και η Γκέρντα πιάστηκαν χέρι-χέρι. Ήταν ένας υπέροχος ανοιξιάτικος καιρός, με άφθονα λουλούδια και πρασινάδα. Οι καμπάνες χτυπούσαν και τα δυο παιδιά αναγνώρισαν τους ψηλούς πύργους και την μεγάλη πόλη· ήταν η δική τους. Έτρεξαν γρήγορα μέσα στο δωμάτιο της γιαγιάς, όπου όλα ήταν όπως παλιά. Το ρολόι έλεγε «Τικ! Τακ! Τικ! Τακ!» κι ο δείκτης του γυρνούσε γύρω-γύρω. Μόλις όμως μπήκαν μέσα στο σπίτι, κατάλαβαν πως είχαν πια μεγαλώσει. Τα τριαντάφυλλα άνθιζαν μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα, κι τα παιδικά σκαμνάκια τους έστεκαν ακόμα εκεί. Η Γκέρντα και ο Κέι κάθισαν στα καρεκλάκια τους κι έπιασαν ο ένας το χέρι του άλλου. Είχαν ξεχάσει πια το παγωμένο κι αδειανό μεγαλείο της Βασίλισσας του Χιονιού, σα να ήταν όνειρο.<br />
Η γιαγιά καθόταν στην λιακάδα και διάβαζε φωναχτά τη Βίβλο: « Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών.»<br />
Ο Κέι και η Γκέρντα κοίταξαν ο ένας τον άλλον στα μάτια, κι αμέσως θυμήθηκαν τον παλιό τους ύμνο:<br />
«Η τριανταφυλλιά στην κοιλάδα ανθίζει τόσο γλυκιά,<br />
Κι οι άγγελοι κατεβαίνουν να χαιρετήσουν τα παιδιά.»<br />
Κι ήταν τώρα κι οι δυο τους πια μεγάλοι· μεγάλοι κι όμως παιδιά, τουλάχιστον στην καρδιά. Κι ήταν καλοκαίρι! Καλοκαίρι, δοξασμένο καλοκαίρι!<br />
<br />
<b>ΤΕΛΟΣ</b><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<div style="font-family: "times new roman"; margin: 0px;">
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση Ευαγγελία Καρή</span></div>
<div>
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b></div>
<div>
<b><br /></b></div>
<div>
<br /></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-80176182032598857812016-12-21T14:19:00.000+02:002016-12-21T14:19:09.247+02:00Τα πρόωρα Χριστούγεννα του Αη ΒασίληΤα πρόωρα Χριστούγεννα του Αη Βασίλη, της Geraldine McCaughrean, αφήγηση Στέφανος Ληναίος<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/XhIn6X79uiY" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-65324629243892097612016-12-21T14:08:00.000+02:002016-12-21T14:08:22.491+02:00Το μοιρασμένο φλουρίΤο Μοιρασμένο Φλουρί, του Πάυλου Νιρβάνα, αφήγηση Λένα Καλαπόθου<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/BRKa8b7oUiQ?list=PLkTfcIIeHpoZGThhoflnsZk-2WEzxU47r" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-83081533670738410532016-12-21T12:43:00.001+02:002016-12-29T11:51:20.607+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία έκτη<h4>
Η γυναίκα από τη Λαπωνία, κι η γυναίκα από τη Φινλανδία. </h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
Άξαφνα σταμάτησαν μπροστά σ’ ένα μικρό σπίτι, που έμοιαζε άθλιο και ταλαιπωρημένο. Η στέγη ακουμπούσε στο έδαφος, κι η πόρτα ήταν τόσο χαμηλή, που όλοι στην οικογένεια, έπρεπε να σέρνονται πάνω στην κοιλιά τους για να μπουν μέσα ή να βγουν έξω. Στο σπίτι δεν ήτανε κανένας, εκτός από μια γριά γυναίκα από τη Λαπωνία, που μαγείρευε ψάρι στο φως μιας παλιάς λάμπας. Ο Τάρανδος της είπε όλη την ιστορία της Γκέρντα αφού πρώτα είπε όλη τη δική του, που τη θεωρούσε πολύ πιο σημαντική. Η μικρούλα Γκέρντα ήταν τόσο παγωμένη που δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
« Φτωχή μικρούλα,» είπε η γυναίκα από τη Λαπωνία, « έχεις ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σου. Περισσότερα από εκατό μίλια για να φτάσεις στη Φινλανδία. Εκεί έχει το εξοχικό της η Βασίλισσα του Χιονιού, εκεί που ανάβουν μπλε φώτα κάθε βράδυ. Θα γράψω και θα σου δώσω μερικά λόγια εκ μέρους μου, όμως θα τα γράψω πάνω σ’ ένα ξερό ψάρι του ατλαντικού, γιατί χαρτί δεν έχω. Το σημείωμα αυτό θα το δώσεις στη γυναίκα από την Φινλανδία, κι αυτή με τη σειρά της, θα μπορέσει να σου δώσει περισσότερες πληροφορίες από μένα.»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDZbc0gPTSBLYOQ92TwfqA3XfdSfiGxQSLG3_Ci4kQ5uxHkNKGKB4Yng7kj0AuPrxFtNWOxfgaTZCb-AWCm84xP_6mSDDaNtFVZBVCds1gKXwHBqIHLf_-OkO2k9QrcSncWoLVeA_UMT-/s1600/Snow-Queen19.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="173" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoDZbc0gPTSBLYOQ92TwfqA3XfdSfiGxQSLG3_Ci4kQ5uxHkNKGKB4Yng7kj0AuPrxFtNWOxfgaTZCb-AWCm84xP_6mSDDaNtFVZBVCds1gKXwHBqIHLf_-OkO2k9QrcSncWoLVeA_UMT-/s200/Snow-Queen19.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Όταν το κορίτσι ζεστάθηκε καλά, έφαγε και ήπιε, η γυναίκα από τη Λαπωνία έγραψε μερικά λόγια πάνω σ’ ένα αποξηραμένο ψάρι, και παρακάλεσε την Γκέρντα να τα προσέξει σαν τα μάτια της. Ύστερα την έβαλε πάνω στον τάρανδο, την έδεσε γερά, και το ζώο έτρεξε μακριά.<br />
<br />
« Αψού! Αψού!» ακούστηκε πάλι στον αέρα, και τα πιο μαγευτικά μπλε φώτα άναψαν στον ουρανό ολόκληρη τη νύχτα, ώσπου κάποτε έφτασαν στην Φινλανδία. Χτύπησαν την καμινάδα της γυναίκας από την Φινλανδία, γιατί πόρτα δεν είχε να χτυπήσουν.<br />
<br />
Έκανε τόση ζέστη μέσα στο σπίτι, που η γυναίκα από τη Φινλανδία ήταν σχεδόν μισόγυμνη. Ήταν τόσο μικροσκοπική και βρώμικη. Χαλάρωσε κάπως τα ρούχα της μικρής Γκέρντα και της έβγαλε τα χοντρά γάντια και τις μπότες, γιατί αλλιώς, θα έσκαγε από τη ζέστη. Πρώτα έβαλε ένα κομμάτι πάγου στο κεφάλι του Τάρανδου για να τον δροσίσει, κι ύστερα διάβασε εκείνα που ήταν γραμμένα πάνω στο ψαρό-δέρμα. Τα διάβασε τρεις φορές και τότε σιγουρεύτηκε μέσα από την καρδιά της. Έβαλε το αποξηραμένο ψάρι στο ντουλάπι, -γιατί μια χαρά θα μπορούσε να φαγωθεί αργότερα, κι εκείνη δεν πετούσε τίποτα ποτέ. <br />
<br />
Τότε ο Τάρανδος είπε πάλι πρώτα τη δική του ιστορία, κι ύστερα, την ιστορία της Γκέρντα. Η γυναίκα από τη Φινλανδία έκλεισε τα μάτια της αλλά δεν είπε λέξη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH_KrIKYhx76scjiZHImXBPw5rmJhEwUS1U-6_Z6Ol5htD0qsHseNHHHH4eztHSaQy9B97XakH2YPEP9sOnShGnrQNqu0bOJfJ3b6ptfcj3lkoNdw4wxGhDL6m-oS0MfgIMm0HW8C26gD-/s1600/Snow-Queen22.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH_KrIKYhx76scjiZHImXBPw5rmJhEwUS1U-6_Z6Ol5htD0qsHseNHHHH4eztHSaQy9B97XakH2YPEP9sOnShGnrQNqu0bOJfJ3b6ptfcj3lkoNdw4wxGhDL6m-oS0MfgIMm0HW8C26gD-/s200/Snow-Queen22.png" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="140" /></a></div>
« Είσαι τόσο έξυπνη,» είπε ο Τάρανδος, « και ξέρω, πως μπορείς να στρίψεις όλους τους ανέμους μαζί και να τους κάνεις κόμπο. Αν ο ναυτικός λύσει έναν κόμπο, τότε θα έχει καλό άνεμο, αν λύσει δεύτερο, θα φυσήξει δυνατά, κι αν λύσει τον τρίτο και τον τέταρτο, τότε ο άνεμος θα μανιάσει τόσο που θα αναποδογυρίσει ολάκερα δάση. Θα δώσεις ένα φίλτρο στο κορίτσι, για ν’ αποκτήσει δύναμη ίση με δώδεκα αντρών και να νικήσει τη Βασίλισσα του Χιονιού;»<br />
<br />
« Τη δύναμη δώδεκα αντρών!» είπε η γυναίκα από τη Φινλανδία. « Αυτό θα ήταν πολύ καλό!»<br />
Πήγε τότε σ’ ένα ντουλάπι κι έβγαλε από κει ένα μεγάλο δέρμα, τυλιγμένο σε ρολό. Μόλις το ξετύλιξε, φάνηκαν κάτι παράξενα γράμματα γραμμένα πάνω του, κι γυναίκα από τη Φινλανδία άρχισε να διαβάζει, με τέτοιο ρυθμό που ιδρώτας στάλαζε από το μέτωπό της.<br />
<br />
Βλέποντας όμως, από τη μια τον Τάρανδο που παρακαλούσε τόσο θερμά για χάρη της Γκέρντα, κι από την άλλη, την ικεσία μέσα στα δακρυσμένα μάτια του κοριτσιού, η γυναίκα από την Φινλανδία έγνεψε, πήρε τον Τάρανδο σε μια γωνιά, κι αφού έβαλε λίγο φρέσκο πάγο στο κεφάλι του, ψιθύρισαν μαζί μερικές κουβέντες ιδιαιτέρως.<br />
<br />
« Ο μικρός Κέι είναι πράγματι μαζί με την Βασίλισσα του Χιονιού, και του αρέσει πολύ εκεί. Νομίζει πως είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο, και το νομίζει γιατί έχει ένα κομμάτι γυαλί μέσα στο μάτι του, κι άλλο ένα στην καρδιά του. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να βγουν αυτά, αλλιώς δεν θα επιστρέψει ποτέ πίσω στους ανθρώπους, κι η Βασίλισσα του Χιονιού θα συνεχίσει να τον εξουσιάζει.»<br />
<br />
« Δεν μπορείς όμως να δώσεις στην μικρή Γκέρντα κάτι που θα την κάνει πιο δυνατή απ’ όλα αυτά;»<br />
<br />
« Δεν μπορώ να της δώσω περισσότερη δύναμη απ’ όση ήδη έχει. Δεν βλέπεις πόσο σπουδαία είναι; Δεν βλέπεις πως όλοι, άνθρωποι και ζώα, σπεύδουν να την βοηθήσουν, δεν βλέπεις πόσο καλά τα καταφέρνει κι ας είναι ξυπόλυτη; Δεν είμαστε εμείς που θα της μάθουμε τη δύναμή της. Η δύναμη βρίσκεται μέσα στην καρδιά της, γιατί είναι ένα γλυκό κι αθώο παιδί! Αν δεν μπορέσει να φτάσει μόνη της στην Βασίλισσα του Χιονιού και να ελευθερώσει τον μικρό Κέι από το γυαλί, εμείς δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε. Δυο μίλια από δω, ξεκινά ο κήπος της Βασίλισσας του Χιονιού. Μπορείς να την πας εσύ ως εκεί. Άφησέ την πλάι στον θάμνο με τα κόκκινα μούρα, που στέκεται πάνω στο χιόνι. Μην πεις άλλες κουβέντες, μόνο βιάσου να γυρίσεις πίσω, όσο πιο γρήγορα μπορείς.» είπε η γυναίκα από την Φινλανδία κι έβαλε την Γκέρντα πάνω στην ράχη του Τάρανδου, και τότε αυτός άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqVK7RNKixgv_uV8TiHwr3Vpesr_EWBKTWyAvYLJ0TJwpLIGETWngZ9UfQWzTC5oCu0iWXiEtxwAokVCvakSk9erHTuvgbTSTzi4ODU5ZhOGW-w3NUlQqWxqAbvtCkXm5ZhpKeaQ8HkLR7/s1600/Snow-Queen16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqVK7RNKixgv_uV8TiHwr3Vpesr_EWBKTWyAvYLJ0TJwpLIGETWngZ9UfQWzTC5oCu0iWXiEtxwAokVCvakSk9erHTuvgbTSTzi4ODU5ZhOGW-w3NUlQqWxqAbvtCkXm5ZhpKeaQ8HkLR7/s200/Snow-Queen16.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
« Ω! Δεν έχω τις μπότες μου! Δεν πήρα ούτε τα γάντια μου!» έκλαψε η μικρή Γκέρντα, μόλις ένιωσε την κοφτερή παγωνιά. Όμως ο Τάρανδος δεν σταμάτησε, μόνο συνέχισε να τρέχει ώσπου έφτασε στον μεγάλο θάμνο με τα κόκκινα μούρα, κι εκεί, άφησε την Γκέρντα κάτω. Την φίλησε, και μεγάλα λαμπερά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του, έφυγε όμως αμέσως, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Εκεί απόμεινε τώρα η φτωχή Γκέρντα μονάχη, χωρίς παπούτσια και γάντια, στο μέσο της φοβερής και παγωμένης Φινλανδίας.<br />
<br />
Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τότε, ένας ολόκληρος στρατός από νιφάδες άρχισε να έρχεται καταπάνω της, όμως δεν έπεφταν από πάνω, και το Βόρειο Σέλας τις έκανε ν’ αστράφτουν και να λαμπυρίζουν. Οι νιφάδες έτρεχαν κατά μήκος του εδάφους, κι όσο πιο κοντά έρχονταν, τόσο πιο μεγάλες γίνονταν. Η Γκέρντα θυμήθηκε πόσο μεγάλες και παράξενες έδειχναν οι νιφάδες όταν τις κοιτούσες μέσα από μεγεθυντικό φακό. Όμως τώρα ήταν αλλιώτικα πελώριες και τρομακτικές· ήταν ζωντανές.<br />
<br />
Ήταν η εμπροσθοφυλακή της Βασίλισσας του Χιονιού. Είχαν τα πιο θαυμαστά σχήματα. Κάποιες έμοιαζαν με μεγάλους άσχημους σκαντζόχοιρους, άλλες με φίδια δεμένα κόμπο μεταξύ τους, με τα κεφάλια τους να προεξέχουν, κι άλλες πάλι έμοιαζαν με μικρές παχουλές αρκούδες με το τρίχωμά τους ανασηκωμένο. Ήταν όλες εκθαμβωτικά λευκές, όλες ήταν ζωντανές νιφάδες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYhL09UE_qSWBBsOjGEhikRJesmogevmQrpjHNChvaXM5-Xa0iveBN9BDMGKyOzvt2MwK_D00D-8SY01tnNmnzW6REPgF32sZcWFwtoS-e-vl2UXfvkl73LkzSaCaN8ITIEqwMduw1Mcvl/s1600/Snow-Queen25.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYhL09UE_qSWBBsOjGEhikRJesmogevmQrpjHNChvaXM5-Xa0iveBN9BDMGKyOzvt2MwK_D00D-8SY01tnNmnzW6REPgF32sZcWFwtoS-e-vl2UXfvkl73LkzSaCaN8ITIEqwMduw1Mcvl/s200/Snow-Queen25.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="146" /></a></div>
Η Μικρή Γκέρντα είπε την προσευχή της στο Θεό. Τόσο ήταν το κρύο, που μπορούσε να δει την ανάσα της να βγαίνει σαν καπνός από το στόμα της και να γίνεται όλο και πιο πυκνή. Πήρε τη μορφή αγγέλων, που μεγάλωσαν πολύ σαν πάτησαν στη γη. Όλοι είχαν περικεφαλαίες στο κεφάλι, ασπίδες και λόγχες στα χέρια. Έγιναν πολλοί, κι όταν η Γκέρντα τέλειωσε την προσευχή της, ήταν πια περιτριγυρισμένη με ολόκληρη λεγεώνα. Χτύπησαν τις απαίσιες νιφάδες με τις λόγχες τους, κι αυτές σκόρπισαν σε χίλια κομμάτια. Έτσι η μικρή Γκέρντα προχώρησε θαρραλέα και ασφαλής. Οι άγγελοι χάιδεψαν τα χέρια και τα πόδια της, κι εκείνη έπαψε πια να νιώθει τόσο πολύ το κρύο. Προχώρησε γρήγορα για το παλάτι της Βασίλισσας του Χιονιού.<br />
<br />
Για να δούμε τώρα όμως, τι είχε απογίνει ο μικρός Κέι; Καθόλου δεν σκεφτόταν πια την Γκέρντα, και σίγουρα ούτε που φαντάζονταν πως είχε έρθει να τον βρει και στεκόταν ήδη μπροστά στο παλάτι....<a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/12/blog-post_29.html" target="_blank">(συνεχίζεται)</a><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<div style="font-family: "times new roman"; margin: 0px;">
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση Ευαγγελία Καρή</span></div>
<div>
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b></div>
<div>
<br /></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-19047047637348186282016-12-15T11:57:00.001+02:002016-12-15T11:57:30.074+02:00Η μπουγάδα του Άη ΒασίληΗ Μπουγάδα του Άη Βασίλη, της Ιωάννας Κυρίτση<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/f8HTkEcjxTY" width="460"></iframe>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-47915633850428240942016-12-15T10:31:00.000+02:002016-12-15T11:52:32.312+02:00Χριστουγεννιάτικα διηγήματα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfOCHC2onoz-PSJgL-xa5on4jSd8bV0_GwkkWLTmaJHfW4V8UfcwouLQP_hYd55y0_dSDsO9_StHScm-YpiRklkudLsE_pg7HxQH5uhqNQDBiyr1zwN4tucxeAXjVwFzkzDPUXjU1fvVVH/s1600/papadiamantis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Αλέξανδρος Παπαδιαμαντης Χριστουγεννιατικα διηγηματα" border="0" height="135" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfOCHC2onoz-PSJgL-xa5on4jSd8bV0_GwkkWLTmaJHfW4V8UfcwouLQP_hYd55y0_dSDsO9_StHScm-YpiRklkudLsE_pg7HxQH5uhqNQDBiyr1zwN4tucxeAXjVwFzkzDPUXjU1fvVVH/s200/papadiamantis.jpg" title="Χριστουγεννιάτικα διηγήματα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη" width="200" /></a></div>
Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη<br />
<br />
1.Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη<br />
2. Στο Χριστό στο Κάστρο<br />
3. Το Xριστόψωμο<br />
<div>
<div>
<b><br /></b></div>
<div>
<b>Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη </b></div>
<div>
Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του,ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν<br />
<a name='more'></a> την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα "κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα! </div>
</div>
<div>
<a href="http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2010/12/Papadiamantis-Xristougenna.pdf" rel="nofollow" target="_blank"><b>(διαβάστε εδώ τη συνέχεια)</b></a></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-75829064673955396622016-12-15T09:59:00.000+02:002016-12-15T11:51:07.063+02:00Το Πνεύμα των ΧριστουγέννωνΤο Πνέυμα των Χριστουγέννων (A Christmas Carol), του Τσαρλς Ντίκενς<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/GjcQKRvAppM?list=PLBsR9pq4ywKi-TBvpOGr8Ogxjy4KhxGTb" width="460"></iframe><br />
<a href="https://draft.blogger.com/%3Ciframe%20allowfullscreen=%22%22%20frameborder=%220%22%20height=%22320%22%20src=%22https://www.youtube.com/embed/GjcQKRvAppM?list=PLBsR9pq4ywKi-TBvpOGr8Ogxjy4KhxGTb%22%20width=%22460%22%3E" rel="nofollow" target="_blank"><br /></a>
<a href="https://draft.blogger.com/%3Ciframe%20allowfullscreen=%22%22%20frameborder=%220%22%20height=%22320%22%20src=%22https://www.youtube.com/embed/GjcQKRvAppM?list=PLBsR9pq4ywKi-TBvpOGr8Ogxjy4KhxGTb%22%20width=%22460%22%3E" rel="nofollow" target="_blank"></a><br />
<a name='more'></a><a href="https://draft.blogger.com/%3Ciframe%20allowfullscreen=%22%22%20frameborder=%220%22%20height=%22320%22%20src=%22https://www.youtube.com/embed/GjcQKRvAppM?list=PLBsR9pq4ywKi-TBvpOGr8Ogxjy4KhxGTb%22%20width=%22460%22%3E" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνέυμα των Χριστουγέννων - ΚΕΙΜΕΝΟ</a><br />
<br />
Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΑΦΗΓΗΣΗ <a href="https://www.youtube.com/watch?v=bxhc920dFj8" rel="nofollow" target="_blank">Μέρος-1</a>, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=-x4rziiJawM" rel="nofollow" target="_blank">Μέρος-2</a><br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ov9przpLi_A" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ-1</a> (μεταγλωτισμένο)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=wGOGb3V5Pts" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</a> (μεταγλωτισμένο)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=cNXYO6J6LLY" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ 1</a>969 (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=toEuydRxgRY" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ 1971</a> (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=KntAvJfGF6g" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγένων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ 1997</a> (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=_wnp06xCXSw" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ (ANIMATION) 2009</a> (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Gush7b-KWrs" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 1935</a> (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=u4FAeH1qOgI" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 1951</a> (αγγλικά)<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=43XRUSuoOKE&t=205s" rel="nofollow" target="_blank"><br /></a>
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=43XRUSuoOKE&t=205s" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 1970</a> (ελληνικοί υπότιτλοι)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=sG7x8hHFST0" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων (διασκευή) ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 1979</a> (αγγλικά)<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=rn9opYb7d4g" rel="nofollow" target="_blank">Το Πνεύμα των Χριστουγέννων - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ 1984</a> (ελληνικοί υπότιτλοι)<br />
<br />
<br />Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-52329288136289210732016-12-13T11:41:00.000+02:002016-12-21T12:44:00.837+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία πέμπτη<h4>
Η μικρή λησταρχίνα </h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
Το ταξίδι τους συνεχίστηκε μέσα από το πυκνό το δάσος, όμως η άμαξα έλαμπε σαν ολόλαμπρος πυρσός και δεν ήθελε πολύ να θαμπώσει τα μάτια των ληστών, ώσπου δεν άντεξαν άλλο να τη βλέπουν.<br />
<br />
« Είναι από χρυσάφι! Είναι από χρυσάφι!» φώναξαν κι όρμησαν καταπάνω της. Άρπαξαν τα άλογα, έριξαν κάτω τους ακόλουθους, τον αμαξά και τους υπηρέτες, και τράβηξαν την μικρούλα Γκέρντα έξω από την άμαξα.<br />
<br />
« Τι παχουλή, τι όμορφη που είναι! Πρέπει να είναι ταϊσμένη με καρύδια κι αμύγδαλα,» είπε η μεγάλη λησταρχίνα, που είχε μια μακριά, άθλια γενειάδα και πυκνά φρύδια, που κρέμονταν πάνω από τα μάτια της. « Είναι σαν καλοταϊσμένο αρνάκι! Θα ‘ναι πολύ νόστιμη!» Τράβηξε τότε ένα μαχαίρι, κι η λεπίδα του άστραψε τρομερή.<br />
<br />
« Άουτς!» φώναξε άξαφνα η λησταρχίνα, σαν την δάγκωσε στ’ αυτί η μικρή της κόρη, που κρέμονταν στην πλάτη της. Ήταν τόσο άγρια κι ατίθαση αυτή η μικρή, που σχεδόν διασκέδαζε κανείς σαν την έβλεπε. «Παλιόπαιδο!» τσίριξε η μητέρα, κι η απόπειρα να σκοτώσει την Γκέρντα, απόμεινε στη μέση.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGR7FEBPBq0UlRFZS5Ks2S6LjXdpurwjBxm_TgYa8DiVWOPXP0WE2fiYdlT89FLYIAP2sCBpDsTJXvb9H3vY8PQ8L5RgLNOHf4y3YgdEw4oVJOGelKrWdI-90hxPktNS-TUGCNzTJXfI30/s1600/Snow-Queen12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGR7FEBPBq0UlRFZS5Ks2S6LjXdpurwjBxm_TgYa8DiVWOPXP0WE2fiYdlT89FLYIAP2sCBpDsTJXvb9H3vY8PQ8L5RgLNOHf4y3YgdEw4oVJOGelKrWdI-90hxPktNS-TUGCNzTJXfI30/s200/Snow-Queen12.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="175" /></a></div>
« Θέλω να παίξει μαζί μου. Θα μου δώσει το γούνινο μανίκι της και το όμορφο φόρεμά της. Και θα κοιμηθεί στο κρεβάτι μου!» είπε η μικρή λησταρχίνα κι έδωσε άλλη μια δαγκωνιά στη μητέρα της, τόσο δυνατή, που την έκανε να πηδήξει από τον πόνο κι άρχισε να τρέχει γύρω γύρω.<br />
<br />
« Κοίτα την πως χορεύει!» χαχάνισαν οι ληστές.<br />
<br />
« Θα μπω κι εγώ στην άμαξα,» είπε η μικρή λησταρχίνα, και δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει το δικό της· τόσο πολύ κακομαθημένη και πεισματάρα ήταν. Έτσι, μπήκε μαζί με την Γκέρντα στην άμαξα, και κίνησαν μακριά, πάνω από κούτσουρα κομμένων δέντρων, βαθιά, όλο και πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Η μικρή λησταρχίνα είχε το ίδιο μπόι με την Γκέρντα, ήταν όμως πιο δυνατή, με πλατιούς ώμους και μαυρισμένη. Τα μάτια της ήταν ολόμαυρα κι έμοιαζαν σχεδόν μελαγχολικά. Αγκάλιασε την μικρή Γκέρντα και είπε:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2wH-EyfSdC8vcW9IHyasBZcDE3Pr8DReUnjD4geE6C7x5wA33vul7tZbbKiQo-Xq5wD3GE-dsie_BseGYhITtB1j20R41HrSsoxw6HGkcRfoqrwC2Yig77yYze_8chwxpa1Uuyb90NQBG/s1600/Snow-Queen13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2wH-EyfSdC8vcW9IHyasBZcDE3Pr8DReUnjD4geE6C7x5wA33vul7tZbbKiQo-Xq5wD3GE-dsie_BseGYhITtB1j20R41HrSsoxw6HGkcRfoqrwC2Yig77yYze_8chwxpa1Uuyb90NQBG/s200/Snow-Queen13.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="155" /></a></div>
« Όσο δεν είμαι δυσαρεστημένη μαζί σου, δεν πρόκειται κανείς να σε σκοτώσει. Είσαι, χωρίς αμφιβολία, μια Πριγκίπισσα, έτσι;»<br />
<br />
« Όχι,» είπε η Γκέρντα, κι αμέσως άρχισε να σκέφτεται όλα όσα της είχαν συμβεί και πόσο μεγάλη ήταν η έγνοια της για τον μικρό της Κέι.<br />
<br />
Η μικρή λησταρχίνα την κοίταξε όλο σοβαρότητα και κούνησε το κεφάλι.<br />
<br />
« Δεν πρόκειται να σε σκοτώσουν ούτε κι όταν θυμώσω μαζί σου: γιατί τότε θα το κάνω εγώ,» είπε, και σκούπισε τα μάτια της Γκέρντα, κι ύστερα, έβαλε τα δυο της χέρια στο γούνινο μανίκι που ήταν τόσο μαλακό και ζεστό.<br />
<br />
Κάποτε η άμαξα σταμάτησε. Είχαν φτάσει στη μέση της αυλής του κάστρου ενός ληστή, που ήταν γεμάτο ρωγμές από πάνω ως κάτω, και μέσα απ’ τα ανοίγματα, πετούσαν καρακάξες και κουρούνες. Τα πελώρια σκυλιά πήδηξαν πάνω, κι έμοιαζαν πως μπορούσε το καθένα από δαύτα να καταπιεί κι από έναν ολόκληρο άνθρωπο· όμως δεν γαύγισαν καθόλου, γιατί ήταν απαγορευμένο.<br />
<br />
Στο μέσο μιας μεγάλης παλιάς και καπνισμένης σάλας, έκαιγε μια φωτιά πάνω στο πέτρινο πάτωμα. Ο καπνός χάνονταν κάτω από τις πέτρες αναζητώντας διέξοδο. Σ’ ένα τεράστιο καζάνι έβραζε μια σούπα, ενώ λαγοί και κουνέλια ψήνονταν στην σούβλα.<br />
<br />
« Θα κοιμηθείς μαζί μου απόψε, παρέα με όλα μου τα ζώα,» είπε η μικρή λησταρχίνα, κι αφού έφαγαν και ήπιαν, πήγαν σε μια γωνιά στρωμένη με άχυρα και χαλιά. Εκεί δίπλα, πάνω σε κούρνιες και σανίδια, κάθονταν ίσαμε εκατό περιστέρια κι όλα φαίνονταν να κοιμούνται, κουνήθηκαν όμως λίγο μόλις πλησίασε η μικρή λησταρχίνα.<br />
<br />
« Είναι όλα δικά μου,» είπε, πιάνοντας από τα πόδια ένα που ήταν κοντά της, κι άρχισε να το κουνά τόσο δυνατά, όσο να κάνει τα φτερά του να φτερουγίσουν. «Φίλησέ το,» φώναξε και πέταξε το περιστέρι πάνω στο πρόσωπο της Γκέρντα. «Εκεί πάνω είναι η παρέα του δάσους,» συνέχισε δείχνοντας μερικά ξυλάκια στερεωμένα μπροστά σε μια τρύπα, ψηλά πάνω στον στοίχο. «Θα είχανε πετάξει μακριά αν δεν τα είχα έτσι γερά κλεισμένα στο κλουβί. Κι αυτός εδώ, είναι ο γερο-αγαπημένος μου, ο Μπακ,» είπε και πιάστηκε από τα κέρατα ενός τάρανδου, που ήταν δεμένος από ένα λαμπερό χάλκινο δαχτυλίδι γύρω απ’ τον λαιμό του. «Πρέπει να τον κρατάμε δεμένο κι αυτόν τον φιλαράκο, αλλιώς θα το σκάσει. Κάθε βράδυ τον γαργαλάω στον λαιμό με το κοφτερό μαχαίρι μου· τρομάζει πολύ!» Κι έβγαλε αμέσως ένα μακρύ μαχαίρι μέσα από μια σχισμή του τοίχου, και τ’ άφησε να λαμπυρίσει πάνω από τον λαιμό του καημένου του τάρανδου που άρχισε να κλωτσά. Η μικρή λησταρχίνα έβαλε τα γέλια και τράβηξε την Γκέρντα μαζί της στο κρεβάτι.<br />
<br />
« Σκοπεύεις να κρατάς το μαχαίρι ενώ κοιμάσαι;» ρώτησε η Γκέρντα, κοιτάζοντας τη λεπίδα του αρκετά φοβισμένη.<br />
<br />
« Πάντα κοιμάμαι με το μαχαίρι μου,» απάντησε η μικρή λησταρχίνα. «Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Πες μου όμως, άλλη μια φορά, τα πάντα για τον μικρό Κέι και γιατί βγήκες μόνη σου στον κόσμο.»<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfApNKelbVl2rAWD0z3A_7QZ00zRQ_SZ_q-1_QLEMErywC1WiBiv3qn4dm-p5kzrDrP9OP3UwXXibx4l-4-8k2K6wGZzM8xqw-qN57On7Y1DDevXCJ42YlyUyjVA9r0EZ2gre3I0-Q-jRO/s1600/Snow-Queen7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfApNKelbVl2rAWD0z3A_7QZ00zRQ_SZ_q-1_QLEMErywC1WiBiv3qn4dm-p5kzrDrP9OP3UwXXibx4l-4-8k2K6wGZzM8xqw-qN57On7Y1DDevXCJ42YlyUyjVA9r0EZ2gre3I0-Q-jRO/s200/Snow-Queen7.jpg" title="Η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
<br />
Κι η Γκέρντα τα είπε όλα από την αρχή, ενώ τα περιστέρια του δάσους έκαναν Κουού κουού από ψηλά στο κλουβί τους, και τα υπόλοιπα κοιμόνταν. Η μικρή λησταρχίνα είχε σφίξει το μπράτσο της γύρω από το λαιμό της Γκέρντα και με το μαχαίρι στο άλλο χέρι, ροχάλιζε τόσο δυνατά που όλοι την άκουγαν. Όμως η Γκέρντα δεν μπορούσε να κλείσει μάτι, γιατί δεν ήξερε αν θα ζούσε ή θα πέθαινε. Οι ληστές κάθισαν γύρω από τη φωτιά, τραγούδησαν και ήπιαν, κι η μεγάλη λησταρχίνα χοροπήδησε τόσο, που τρόμαξε τη μικρή Γκέρντα.<br />
<br />
« Κουού! Κουού!» είπαν τότε τα περιστέρια, « Εμείς έχουμε δει τον μικρό Κέι! Μια λευκή πουλάδα κουβαλά το έλκηθρό του. Εκείνος κάθεται στο έλκηθρο της Βασίλισσας του Χιονιού, που πέρασε από δω όσο εμείς καθόμασταν στη φωλιά μας. Φύσηξε πάνω μας, στα νεαρά, και όλα πέθαναν εκτός από εμάς τους δυο. Κουού! Κουού!»<br />
<br />
« Τι λέτε εσείς εκεί πάνω;» φώναξε η Γκέρντα. «Πού πήγε η Βασίλισσα του Χιονιού; Ξέρετε πού πήγε;»<br />
<br />
« Χωρίς αμφιβολία, πήγε στη Λαπωνία, γιατί εκεί υπάρχει πάντοτε χιόνι και πάγος. Ρώτησε τον Τάρανδο, αυτόν που είναι δεμένος εκεί.»<br />
<br />
« Χιόνι και πάγος υπάρχει εκεί! Είναι εκεί, λαμπρό και όμορφο!» είπε ο Τάρανδος. « Εκεί μπορεί κανείς να τρέξει πάνω στις πελώριες αστραφτερές κοιλάδες! Η Βασίλισσα του Χιονιού έχει εκεί το εξοχικό της, μα η μόνιμη κατοικία της είναι ψηλά, κοντά στον Βόριο Πόλο, στο νησί που ονομάζεται Σπιτσβέργη.»<br />
<br />
« Ω, Κέι! Φτωχέ μου Κέι!» αναστέναξε η Γκέρντα.<br />
<br />
« Θα κάτσεις επιτέλους ήσυχη;» είπε η μικρή λησταρχίνα. « Γιατί θα σε κάνω εγώ να κάτσεις.»<br />
Σαν ήρθε το πρωί, η Γκέρντα διηγήθηκε στη μικρή λησταρχίνα όλα όσα της είπαν τα περιστέρια του Δάσους. Εκείνη την κοίταξε πολύ σοβαρή, ώσπου κούνησε το κεφάλι και είπε:<br />
<br />
« Δεν έχει σημασία –δεν έχει σημασία. Ξέρεις που βρίσκεται η Λαπωνία;» ρώτησε τον Τάρανδο.<br />
<br />
« Ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από μένα;» είπε το ζωντανό, και τα μάτια του άρχισαν να αναπολούν. «Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα –εκεί έτρεχα και χοροπηδούσα πάνω στους χιονισμένους αγρούς.»<br />
<br />
« Άκου,» είπε η μικρή λησταρχίνα στην Γκέρντα. « Οι άντρες έχουν φύγει, όμως η μητέρα μου είναι ακόμα εδώ, και θα μείνει. Όμως κοντά στο ξημέρωμα, πίνει πάντα μια γουλιά από το φλασκί της κι ύστερα κοιμάται λίγο. Τότε, θα κάνω κάτι για σένα.» Πήδηξε τότε απ’ το κρεβάτι κι έτρεξε στη μητέρα της.<br />
<br />
« Καλημέρα γλυκιά μου μητέρα που είσαι σα γριά γίδα,» είπε καθώς την τραβούσε από το γένι, με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό της. Η μητέρα έπιασε τη μύτη της και την κράτησε μέχρι που έγινε το πρόσωπό της κόκκινο και μπλε· όμως όλα αυτά ήτανε μονάχα από αγνή αγάπη.<br />
Μόλις η μητέρα ήπιε μια γουλιά απ’ το φλασκί της κι έπεσε να πάρει έναν υπνάκο, η μικρή λησταρχίνα πήγε στον Τάρανδο και είπε:<br />
<br />
« Πολύ θα ήθελα να σε γαργαλήσω κι άλλο με το κοφτερό μαχαίρι μου, γιατί είσαι τόσο διασκεδαστικός, όμως θα σε ελευθερώσω και θα σε βοηθήσω να φύγεις για να μπορέσεις να πας πίσω στη Λαπωνία. Κοίτα να βαστήξουν γερά τα πόδια σου και να πας αυτό το μικρό κορίτσι στο παλάτι της Βασίλισσας του Χιονιού, εκεί που βρίσκεται ο μικρός της φίλος. Φαντάζομαι πως άκουσες όλα όσα είπε, αφού μιλούσε αρκετά δυνατά κι εσύ άκουγες.»<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivf55oukLceDhPhrCORRo_KBwP6vwWdsC_heGtKksEBHBqlzejmsxbBNLFmSpL5wgBRXrEJpy6TFGvCoknB7LbvbToVLDfl6LcdVY4EIpxjSydj9puYMNBubhqiSSv3I1qgyAKe8DOfupU/s1600/Snow-Queen11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="139" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivf55oukLceDhPhrCORRo_KBwP6vwWdsC_heGtKksEBHBqlzejmsxbBNLFmSpL5wgBRXrEJpy6TFGvCoknB7LbvbToVLDfl6LcdVY4EIpxjSydj9puYMNBubhqiSSv3I1qgyAKe8DOfupU/s200/Snow-Queen11.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">η βασίλισσα του χιονιού</td></tr>
</tbody></table>
Ο Τάρανδος πήδηξε από τη χαρά του. Η μικρή λησταρχίνα σήκωσε τη Γκέρντα και προνόησε να την δέσει γερά πάνω στη ράχη του Τάρανδου· της έδωσε ακόμα κι ένα μικρό μαξιλάρι για να κάθεται.<br />
<br />
« Ορίστε οι μάλλινες κάλτσες σου, γιατί θα κάνει κρύο· όμως το γούνινο μανίκι θα το κρατήσω εγώ, γιατί είναι πολύ όμορφο. Πάρε ένα ζευγάρι παραγεμισμένα γάντια της μητέρας μου· θα σου φτάνουν ως τον αγκώνα. Εμπρός, φόρεσέ τα! Τώρα μοιάζεις σαν την άσχημη γριά μάνα μου, τουλάχιστον στα χέρια!» <br />
<br />
Η Γκέρντα έκλαψε από χαρά.<br />
<br />
« Ωχ, δεν αντέχω να σε βλέπω να κλαψουρίζεις,» είπε η μικρή λησταρχίνα. «Τώρα είναι που θα έπρεπε να ‘σαι ευχαριστημένη. Πάρε δύο φρατζόλες ψωμί και ζαμπόν για να μη πεθάνεις απ’ την πείνα.»<br />
<br />
Έδεσε το ψωμί και το κρέας στην πλάτη του Ταράνδου κι άνοιξε την πόρτα, φώναξε μέσα όλα τα σκυλιά, κι ύστερα, έκοψε με το μαχαίρι της το σχοινί που κρατούσε το ζώο δεμένο.<br />
<br />
« Φύγε τώρα!» είπε η μικρή λησταρχίνα στον Τάρανδο, « πρόσεχε όμως το κορίτσι σαν τα μάτια σου!»<br />
<br />
Η Γκέρντα άπλωσε τα χέρια της με τα μεγάλα, παραγεμισμένα γάντια, να αγκαλιάσει τη μικρή λησταρχίνα.<br />
<br />
« Αντίο!» είπε, κι ο Τάρανδος πέταξε πάνω από θάμνους και βάτα μέσα στο μεγάλο δάσος, πάνω από βάλτους και ρείκια, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuVxIgsRTwzFUycIDT80bIlxbzfwbR7tetTKzTQnZilViluTnuadsnJns3GYwTSTRvxMe8dyTbkarQjdXfo3w2v4Te0LpOXmcnxoAp2e0hNqmJ5-v7YgdsFHJhPY6dQpictTv_jlK35Sjo/s1600/Snow-Queen15.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιού κείμενο" border="0" height="89" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuVxIgsRTwzFUycIDT80bIlxbzfwbR7tetTKzTQnZilViluTnuadsnJns3GYwTSTRvxMe8dyTbkarQjdXfo3w2v4Te0LpOXmcnxoAp2e0hNqmJ5-v7YgdsFHJhPY6dQpictTv_jlK35Sjo/s200/Snow-Queen15.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
« Αψού! Αψού!» ακούστηκε στον ουρανό. Σαν κάποιος να φταρνίζονταν.<br />
<br />
« Είναι ο παλιόφιλός μου, το βόρειο σέλας,» είπε ο Τάρανδος, «κοίτα πώς λάμπει!» Κι αμέσως άρχισε να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα, -μέρα και νύχτα πήγαινε, τα ψωμιά τελείωσαν και το ζαμπόν το ίδιο. Κι έφτασαν πια στη Λαπωνία… <a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/12/blog-post_21.html" target="_blank">(συνεχίζεται)</a><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση Ευαγγελία Καρή</span></div>
<div>
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b>
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b>
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b>
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b>
<b><br /></b></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-20915379826721636132016-12-05T14:20:00.001+02:002016-12-05T14:20:47.440+02:00Ένας πολύ γλυκός... λύκος, κείμενο-αφήγηση Λήδα Βαρβαρούση
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/hSvmR_XGir8" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-3843927991023077542016-12-03T14:30:00.002+02:002016-12-15T14:23:07.171+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία τέταρτη<h4>
Ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα </h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
Η Γκέρντα κάθίσε για να ξεκουραστεί και πάλι, όταν είδε, ακριβώς απέναντί της, να καταφθάνει ένα μεγάλο κοράκι πηδώντας πάνω στο άσπρο χιόνι. Κοιτούσε από ώρα την Γκέρντα και κουνούσε το κεφάλι.<br />
<br />
« Κρα! Κρά!» είπε. Καλημέρα! Καλημέρα! δηλαδή, μα δεν μπορούσε να το πει καλύτερα. Συμπάθησε πολύ το μικρό κορίτσι και το ρώτησε πού πήγαινε έτσι ολομόναχο. Η Γκέρντα κατάλαβε αρκετά καλά τη λέξη ολομόναχη, κι ένιωσε τη συμπάθειά του. Έτσι, είπε στο Κοράκι όλη την ιστορία της και το ρώτησε μήπως είχε δει κάπου τον Κέι.<br />
<br />
Το Κοράκι κούνησε το κεφάλι πολύ σοβαρά και είπε:<br />
<br />
« Μπορεί –Μπορεί!»<br />
<br />
« Τι; Στ’ αλήθεια νομίζεις πως τον είδες;» φώναξε το μικρό κορίτσι κι αγκάλιασε το Κοράκι, τόσο σφιχτά που κόντεψε να το πεθάνει στα φιλιά.<br />
<br />
« Ήρεμα, ήρεμα,» είπε το Κοράκι. « Νομίζω πως ξέρω. Νομίζω πως μπορεί να είναι ο μικρός Κέι. Μα τώρα πια ξέχασε για χάρη της Πριγκίπισσας.»<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
« Ζει με μια Πριγκίπισσα;» ρώτησε η Γκέρντα.<br />
<br />
« Ναι -Άκου,» είπε το Κοράκι, «…όμως, είναι κάπως δύσκολο για μένα να μιλήσω στη γλώσσα σου. Αν καταλαβαίνεις τη γλώσσα των Κορακιών, θα μπορέσω να στα πω καλύτερα.»<br />
<br />
« Όχι, δεν την έχω μάθει,» είπε η Γκέρντα. « Όμως η γιαγιά μου την καταλαβαίνει, και μπορεί να μιλήσει και κορακίστικα. Μακάρι να τα είχα μάθει.»<br />
<br />
« Δεν πειράζει,» είπε το Κοράκι. « Θα σου τα πω όσο καλύτερα μπορώ, μα η προφορά μου θα είναι αρκετά άσχημη.» Κι έτσι άρχισε να της λέει όλα όσα ήξερε.<br />
<br />
« Σ’ αυτό εδώ το βασίλειο, ζει μια Πριγκίπισσα που είναι πολύ-πολύ έξυπνη. Έχει διαβάσει όλες τις εφημερίδες, ολόκληρου του κόσμου, κι ύστερα κατάφερε να τις ξεχάσει πάλι· τόσο έξυπνη είναι. Τελευταία, καθώς λένε, καθόταν στο θρόνο της –που δεν είναι και πολύ ευχάριστη υπόθεση- όταν άρχισε να μουρμουρίζει ένα παλιό τραγούδι· πήγαινε κάπως έτσι: ‘Ω, γιατί να μην παντρευτώ;’ ‘Αυτό το τραγούδι έχει τη σημασία του’ είπε, κι έτσι, αποφάσισε να παντρευτεί. Έπρεπε όμως να πάρει έναν σύζυγο που να ξέρει ν’ απαντά κάθε φορά που θα τον ρωτούσε κάτι, κι όχι κάποιον που θα κοιτούσε αμίλητος σα να ήταν καμιά σπουδαία προσωπικότητα· είναι τόσο κουραστικό αυτό. Μάζεψε λοιπόν όλες τις κυρίες της αυλής, και σαν άκουσαν αυτές την πρόθεσή της, ευχαριστήθηκαν πολύ και είπαν: ‘Χαιρόμαστε πολύ που το ακούμε· αυτό σκεφτόμασταν κι εμείς για σένα.’ Μπορείς να πιστέψεις κάθε λέξη που σου λέω,» είπε το Κοράκι, «γιατί έχω μια αγαπημένη που είναι κατοικίδια και χοροπηδά μέσα στο παλάτι ελεύθερη· αυτή μου τα είπε όλα αυτά.<br />
<br />
» Στις εφημερίδες δημοσιεύτηκε αμέσως ένα περίγραμμα καρδιάς με τα αρχικά της Πριγκίπισσας, και μέσα εκεί έγραφε ότι, κάθε εμφανίσιμος νέος μπορούσε να πάει στο παλάτι ελεύθερα και να μιλήσει στην Πριγκίπισσα. Κι εκείνος που θα μιλούσε τόσο σοφά όσο έδειχνε στην όψη, αυτόν θα διάλεγε η Πριγκίπισσα για σύζυγό της.<br />
<br />
» Ναι, Ναι,» είπε το Κοράκι, «πρέπει να το πιστέψεις. Είναι αλήθεια όσο και το ότι βρίσκομαι τώρα εδώ. Κατέφθασαν άνθρωποι πολλοί, πλήθη ολάκερα. Συνωστίζονταν και βιάζονταν, όμως κανείς τους δεν τα κατάφερε, ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη μέρα. Όλοι τους ήξεραν να μιλούν αρκετά καλά σαν ήταν έξω στον δρόμο. Όταν όμως περνούσαν τις πύλες του παλατιού κι έβλεπαν τον φρουρό πλούσια ντυμένο μέσα στο ασήμι, τους χρυσοντυμένους λακέδες να στέκονται στις σκάλες, και τις μεγάλες φωτεινές αίθουσες, τότε τα έχαναν. Κι όταν στέκονταν μπροστά στο θρόνο της Πριγκίπισσας, δεν έκαναν άλλο απ’ το να επαναλαμβάνουν την τελευταία λέξη που είχαν ξεστομίσει· πόσο αδιάφορο ήταν να τους ακούει να λένε ξανά και ξανά την ίδια λέξη. Θα έλεγε κανείς πως οι άνθρωποι μαγεύονταν σαν έμπαιναν εκεί μέσα, κι έπεφταν σε έκσταση μέχρι να ξαναβγούν στο δρόμο. Γιατί τότε –ω, τότε- έβρισκαν μια χαρά την ικανότητά τους να φλυαρούν και πάλι. Μια ολόκληρη ουρά από δαύτους στεκόταν από τις πύλες της πόλης ίσαμε το παλάτι. Ήμουν κι εγώ εκεί και είδα,» είπε το Κοράκι. « Γρήγορα άρχιζαν να πεινούν και να διψούν, όμως από το παλάτι δεν τους έδιναν τίποτα, ούτε ένα ποτήρι νερό. Κάποιοι από τους πιο έξυπνους, είναι αλήθεια, είχαν πάρει ψωμί και βούτυρο μαζί τους, κανένας τους όμως δεν το μοιραζόταν με τον διπλανό του, γιατί σκέφτονταν: ‘Άστον να μοιάζει πεινασμένος, κι έτσι η Πριγκίπισσα δεν θα τον δεχτεί.»<br />
<br />
« Όμως ο Κέι –ο μικρός μου Κέι,» είπε η Γκέρντα, «..πότε ήρθε; Ήταν ανάμεσα σ’ όλους αυτούς;»<br />
<br />
« Υπομονή, υπομονή, όπου να ‘ναι θα φτάσουμε κι εκεί. Ήταν η τρίτη ημέρα, όταν έφτασε κάποιος χωρίς άλογο ή άμαξα, και βαδίζοντας με τόλμη ήρθε ως το παλάτι. Τα μάτια του έλαμπαν όπως τα δικά σου, κι είχε όμορφα μακριά μαλλιά, τα ρούχα του όμως ήταν πολύ φθαρμένα.»<br />
<br />
« Αυτός ήταν ο Κέι,» φώναξε η Γκέρντα με φωνή πλημμυρισμένη από χαρά. «Τώρα τον βρήκα!» κι άρχισε να χτυπά χαρούμενη τα χέρια της.<br />
<br />
« Είχε κι ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη,» είπε το Κοράκι.<br />
<br />
« Όχι, αυτό ήταν σίγουρα το έλκηθρό του,» είπε η Γκέρντα. «Γιατί όταν έφυγε, είχε μαζί το έλκηθρό του.»<br />
<br />
« Μπορεί και να ήταν,» είπε το Κοράκι. « Δεν τον εξέτασα δα με τόση λεπτομέρεια. Ξέρω όμως από την κατοικίδια αγαπημένη μου, ότι σαν έφτασε στην αυλή του παλατιού και είδε τον φρουρό μέσα στο ασήμι, και τους λακέδες στα χρυσά πάνω στη σκάλα, δεν τα ‘χασε καθόλου. Κούνησε το κεφάλι και τους είπε: ‘Πρέπει να ‘ναι πολύ κουραστικό να στέκεσαι έτσι στις σκάλες· εγώ πάλι, λέω να πάω μέσα.’ Τα σαλόνια αστραποβολούσαν λάμψη, μυστικοί σύμβουλοι κι εξοχότητες κυκλοφορούσαν τριγύρω και φορούσανε χρυσά κλειδιά. Ο καθένας θα μπορούσε να νιώσει άβολα σε τέτοιο περιβάλλον. Οι μπότες του νέου έτριξαν δυνατά, όμως εκείνος δεν φοβήθηκε καθόλου.»<br />
<br />
« Αυτός είναι ο Κέι στα σίγουρα,» είπε η Γκέρντα. « Ξέρω πως φορούσε καινούργιες μπότες, τις έχω ακούσει να τρίζουν στο δωμάτιο της γιαγιάς.»<br />
<br />
« Ναι, έτριξαν,» είπε το Κοράκι. « Πήγε τότε με τόλμη στην Πριγκίπισσα, που καθόταν πάνω σ’ ένα μαργαριτάρι τόσο μεγάλο, σα μια μεγάλη ρόδα. Όλες οι κυρίες της αυλής, με τις συνοδούς τους και τις συνοδούς των συνοδών, και όλοι οι ιππότες, με τους ευγενείς τους και τους ευγενείς των ευγενών, στέκονταν τριγύρω. Κι όσο πιο κοντά της στέκονταν, τόσο πιο υπερήφανοι έδειχναν, δεν μπορούσες ούτε να τους κοιτάξεις· τόση ήταν η υπεροψία τους.<br />
<br />
« Πρέπει να ήταν τρομερό,» είπε η Γκέρντα. «Κι ο Κέι, έφτασε στην Πριγκίπισσα;»<br />
<br />
« Αν δεν ήμουν Κοράκι, θα είχα πάρει την Πριγκίπισσα για τον εαυτό μου, αν κι είμαι λογοδοσμένος. Λέγεται πως τα είπε τόσο καλά, όσο τα λέω κι εγώ όταν μιλώ την γλώσσα των Κορακιών· αυτό το έμαθα από την ήμερη αγαπημένη μου. Ήταν τολμηρός και με καλούς τρόπους. Δεν είχε έρθει να φλερτάρει την Πριγκίπισσα, αλλά μόνο για ν’ ακούσει τη σοφία της. Του άρεσε, κι εκείνος άρεσε σ’ εκείνη.»<br />
<br />
« Ναι, ναι, στα σίγουρα αυτός ήταν ο Κέι,» είπε η Γκέρντα. «Ήταν τόσο έξυπνος, μπορούσε να λογαριάζει ακόμα και κλάσματα μέσα στο μυαλό του. Ω, θα με πάρεις μαζί σου στο παλάτι;»<br />
<br />
« Εύκολο να το λες,» απάντησε το Κοράκι. «Μα πώς θα το καταφέρουμε; Πρέπει να μιλήσω στην ήμερη αγαπημένη μου γι’ αυτό, πρέπει να μας συμβουλεύσει. Γιατί απ’ όσο μπορώ να πω, ένα μικρό κορίτσι σαν κι εσένα δεν θα πάρει ποτέ την άδεια να μπει μέσα στο παλάτι.»<br />
<br />
« Ω, ναι! Εγώ θα την πάρω,» είπε η Γκέρντα. «Όταν ακούσει ο Κέι πως είμαι εκεί, θα έρθει αμέσως έξω να με βρει και να με πάρει μέσα.»<br />
<br />
« Περίμενέ με και μην το κουνήσεις από δω,» είπε το Κοράκι, κι αφού κούνησε το κεφάλι του πίσω μπρος, πέταξε μακριά.<br />
<br />
Το βράδυ κόντευε κιόλας να περάσει, όταν το Κοράκι επέστρεψε.<br />
<br />
« Κρά! Κρά!» είπε. « Σου στέλνει τα χαιρετίσματά της. Ορίστε κι ένα ψωμάκι για σένα· το πήρε απ’ την κουζίνα, όπου υπάρχει αρκετό ψωμί. Σίγουρα θα πεινάς. Λοιπόν, είναι αδύνατον να μπεις στο παλάτι έτσι ξυπόλητη που είσαι. Οι ασημοντυμένοι φρουροί και οι λακέδες στα χρυσά δεν θα το επιτρέψουν. Όμως μην κλαις, γιατί παρ’ όλα αυτά, θα τα καταφέρουμε. Η αγαπημένη μου γνωρίζει μια πίσω σκάλα που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα, και ξέρει που θα βρει το κλειδί της.»<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSjgdJ7XoLIWnMGkmmIPdiWvtmNJpyfPXghyphenhyphenmbsjL1qOoW1sce0j-_9GZ9Ind3SZo5hsTj_nDxmSbYrzeaRGtZzT1PQRPtS-6Cdloq7GP_fZXNhEMSLMPjH-6gcNEgC-C-QVvFMkGKCvvE/s1600/snow-Queen9.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασίλισσα του χιονιου κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSjgdJ7XoLIWnMGkmmIPdiWvtmNJpyfPXghyphenhyphenmbsjL1qOoW1sce0j-_9GZ9Ind3SZo5hsTj_nDxmSbYrzeaRGtZzT1PQRPtS-6Cdloq7GP_fZXNhEMSLMPjH-6gcNEgC-C-QVvFMkGKCvvE/s200/snow-Queen9.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="151" /></a>Έτσι πήγαν στον κήπο πλάι στον μεγάλο δρόμο, εκεί που το ένα φύλλο έπεφτε μετά το άλλο. Κι όταν λίγο-λίγο έσβησαν τα φώτα στο παλάτι, το Κοράκι οδήγησε την Γκέρντα στην πίσω πόρτα, που έστεκε μισάνοιχτη.<br />
<br />
Ω, με πόση αγωνία και λαχτάρα χτυπούσε η καρδιά τώρα της Γκέρντα! Σα να ήταν έτοιμη να κάνει κάποιο μεγάλο λάθος, κι όμως, το μόνο που την ένοιαζε ήταν να μάθει αν ήταν εκεί ο μικρός Κέι. Ναι, εκεί πρέπει να ήταν. Έφερε στο μυαλό της τα έξυπνά του μάτια και τα μακριά μαλλιά του, τόσο ζωηρά, που νόμιζε πως τον έβλεπε να γελά, όπως τότε, που κάθονταν οι δυο τους κάτω απ’ τις τριανταφυλλιές πίσω στο σπίτι.<br />
<br />
« Σίγουρα θα χαρεί πολύ να σε δει, να ακούσει πόσο μακρύ ταξίδι έκανες για χάρη του, και να μάθει πόσο δυστυχισμένοι είναι όλοι στο σπίτι απ’ όταν δεν ξαναγύρισε.»<br />
<br />
Ω, τι φόβος και χαρά μαζί!<br />
<br />
Τώρα βάδιζαν στις σκάλες. Μια μοναχική λάμπα έκαιγε εκεί, και στο πλατύσκαλο έστεκε το ήμερο Κοράκι, γυρίζοντας το κεφάλι της πότε απ’ τη μια πλευρά, πότε απ’ την άλλη, κοιτάζοντας την Γκέρντα, που υποκλίνονταν όπως της είχε μάθει η γιαγιά της.<br />
<br />
« Ο καλός μου, μού είπε τόσα καλά για σένα αγαπητή μου, νεαρή κυρία,» είπε το ήμερο Κοράκι. « <br />
Είναι τόσο συγκινητική η ιστορία σου. Αν έχεις την καλοσύνη να πάρεις τη λάμπα, εγώ θα πάω εμπρός. Θα πάμε ίσια μπροστά, γιατί έτσι δεν θα συναντήσουμε κανέναν.»<br />
<br />
« Μα νομίζω πως κάποιος είναι πίσω μας,» είπε η Γκέρντα, « και κάτι μας προσπέρασε βιαστικά, σαν σκοτεινή σκιά πάνω στον τοίχο· άλογα με κυματιστές χαίτες και λεπτά πόδια, κυνηγοί, κυρίες και κύριοι καβάλα στα άλογα.»<br />
<br />
« Αυτά είναι μονάχα όνειρα,» είπε το Κοράκι, «που έρχονται για να προκαλέσουν τις σκέψεις των υψηλών προσώπων. Πάει καλά, θα μπορέσεις να τα δεις καλύτερα στο κρεβάτι. Μπορώ όμως να παρατηρήσω πως, όταν απολαμβάνει κανείς τιμή και διάκριση, έχει μια ευγνώμων καρδιά.<br />
<br />
« Τς, τς! Δεν αξίζει να μιλάμε γι’ αυτά τώρα,» είπε το Κοράκι του δάσους.<br />
<br />
« Έφτασαν τότε στην πρώτη σάλα, που ήταν ντυμένη με ροδαλό σατέν και ψεύτικα λουλούδια στον τοίχο. Εδώ τα όνειρα έτρεχαν εδώ κι εκεί, όμως βιάζονταν τόσο πολύ, που η Γκέρντα δεν μπορούσε να δει τα υψηλά πρόσωπα. Η μια σάλα ήταν πιο εξαίσια από την άλλη, στ’ αλήθεια μπορούσε κανείς να τα χάσει απ’ την ομορφιά τους. Στο τέλος, έφτασαν στην κρεβατοκάμαρα. Το ταβάνι του δωματίου έμοιαζε μ’ ένα μεγάλο φοινικόδεντρο, που τα φύλλα του ήταν από γυαλί, ακριβό γυαλί. Εκεί στη μέση, από ένα χοντρό κλαδί κρέμονταν δύο κρεβάτια, που το καθένα τους έμοιαζε με έναν κρίνο. Το ένα ήταν λευκό, και σ’ αυτό ήταν ξαπλωμένη η Πριγκίπισσα. Το άλλο ήταν κόκκινο, κι εκεί έπρεπε να ψάξει για τον μικρό Κέι η Γκέρντα. Έσκυψε πάνω από τα κόκκινα πέταλα, και είδε έναν καστανό λαιμό. Ω! Αυτός ήταν, ο Κέι! Φώναξε τότε το όνομά του δυνατά κρατώντας κοντά τη λάμπα, και καθώς τα όνειρα έτρεξαν πάλι βιαστικά μέσα στο δωμάτιο, εκείνος ξύπνησε, γύρισε το κεφάλι του, και –δεν ήταν ο μικρός Κέι!<br />
<br />
Ο Πρίγκιπας του έμοιαζε μονάχα στο λαιμό, αλλά ήταν νεαρός και όμορφος. Πίσω από τα λευκά πέταλα του κρίνου, κρυφοκοίταξε η Πριγκίπισσα και ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Τότε η μικρή Γκέρντα άρχισε να κλαίει και διηγήθηκε όλη την ιστορία της, μα κι όλα όσα είχαν κάνει για κείνη τα Κοράκια.<br />
<br />
« Φτωχή μικρούλα!» είπαν μαζί ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα. Επαίνεσαν πολύ τα Κοράκια κι είπαν πως δεν είναι διόλου θυμωμένοι μαζί τους, όμως δεν θα έπρεπε να το ξανακάνουν χωρίς να ρωτήσουν. Ωστόσο, έπρεπε να τα ανταμείψουν για την καλή τους πράξη.<br />
<br />
« Θέλετε να σας αφήσουμε να πετάξετε ελεύθεροι,» ρώτησε η Πριγκίπισσα, « ή μήπως προτιμάτε να μονιμοποιηθείτε ως κοράκια της αυλής του παλατιού, με όλα τα ψίχουλα της κουζίνας δικά σας;»<br />
<br />
Τα δυο Κοράκια κούνησαν το κεφάλι και προτίμησαν τη μόνιμη θέση, γιατί σκέφτηκαν τα γηρατειά τους, και είπαν:<br />
<br />
« Είναι καλό να προνοεί κανείς για τα γηρατειά του.»<br />
<br />
Ο Πρίγκιπας σηκώθηκε και άφησε την Γκέρντα να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, κι αυτό ήταν ότι περισσότερο μπορούσε να κάνει. Εκείνη δίπλωσε τα χεράκια της και σκέφτηκε, «Τι καλοί άνθρωποι και ζώα!» κι ύστερα αποκοιμήθηκε βαριά. Τα όνειρά ήρθαν ξανά κι έμοιαζαν τώρα με αγγέλους. Έσερναν ένα μικρό έλκηθρο, που μέσα του καθόταν ο μικρός Κέι και κουνούσε το κεφάλι· ήταν όμως μονάχα ένα όνειρο και γι’ αυτό εξαφανίστηκε αμέσως μόλις ξύπνησε.<br />
<br />
Την επόμενη μέρα την έντυσαν από πάνω ως κάτω με μετάξι και βελούδο. Της πρότειναν αν ήθελε να μείνει στο παλάτι και να ζήσει εκεί μια ευτυχισμένη ζωή. Εκείνη όμως παρακάλεσε να της δώσουν μια μικρή άμαξα μ’ ένα άλογο να την σέρνει, κι ακόμα, ένα μικρό ζευγάρι παπούτσια.<br />
Ύστερα, είπε, θα πήγαινε ξανά έξω στον κόσμο, να ψάξει για τον Κέι.<br />
<br />
Της έδωσαν παπούτσια κι ένα γούνινο μανίκι για να ζεσταίνει τα χεράκια της· την έντυσαν στ’ αλήθεια πολύ όμορφα. Σαν ήταν έτοιμη να φύγει, μια ολοκαίνουργια άμαξα σταμάτησε μπροστά από την πόρτα. Ήταν από καθαρό χρυσάφι, ενώ ο αμαξάς, οι υπηρέτες και οι καβαλάρηδες ακόλουθοι, γιατί υπήρχαν και ακόλουθοι, φορούσαν όλοι χρυσά στέμματα. Ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα βοήθησαν την μικρή να ανέβει στην άμαξα και της ευχήθηκαν καλή επιτυχία. Το Κοράκι του δάσους, που είχε πια παντρευτεί, τη συνόδεψε για τα πρώτα τρία μίλια. Κάθισε δίπλα στην Γκέρντα, γιατί δεν μπορούσε να πετά ανάποδα. Το άλλο Κοράκι στάθηκε στην πόρτα και χτυπούσε τα φτερά της. Δεν μπορούσε να συνοδεύσει κι εκείνη την Γκέρντα, γιατί υπέφερε από πονοκεφάλους από τότε που μονιμοποιήθηκε κι άρχισε να τρώει πολύ. Το εσωτερικό της άμαξας ήταν ντυμένο με ζαχαρωτά δαμάσκηνα, και τα καθίσματα ήταν φρούτα και μελόψωμο.<br />
<br />
« Στο καλό! Στο καλό!» φώναξαν ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα. Η Γκέρντα έκλαψε, και το Κοράκι το ίδιο. Έτσι πέρασαν τα πρώτα τρία μίλια. Τότε το Κοράκι την αποχαιρέτησε, κι αυτός ήταν ο πιο οδυνηρός αποχαιρετισμός απ’ όλους. Πέταξε πάνω σ’ ένα δέντρο κι άρχισε να χτυπά τα μαύρα του φτερά για όσο έβλεπε την άμαξα, που έλαμπε από μακριά σαν ηλιαχτίδα... <a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/12/blog-post_13.html" rel="nofollow" target="_blank">(συνεχίζεται)</a><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση Ευαγγελία Καρή</span><br />
<div>
<br />
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-60964765806259446532016-12-03T11:37:00.001+02:002016-12-03T11:37:20.784+02:00Ο μικρός "Δεν Σ' Αγαπώ"της Ευαγγελίας Καρή,<br />
<i>ΚΑΠΟΤΕ ΖΟΥΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΙ, όμορφο και ζωηρό, που έτρεχε κι έπαιζε όλη μέρα. Τόσο όμως ήταν ζωηρό και περίεργο να τα μάθει όλα, που δεν περνούσε μέρα δίχως να κάνει κάμποσες αταξίες και ζημιές..</i>.<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/f7MozCH8LSg" width="460"></iframe>Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-53375252825536244392016-11-28T12:20:00.000+02:002016-12-15T14:23:24.691+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία τρίτη<h4>
Για τον κήπο με τα λουλούδια της Γερόντισσας, που ήξερε από μάγια.</h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></div>
Τι απέγινε όμως η μικρή Γκέρντα από τότε που ο Κέι δεν ξαναγύρισε στο σπίτι; Πού μπορούσε να ‘χε πάει; Κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια πληροφορία. Το μόνο που γνώριζαν τα υπόλοιπα αγόρια, ήταν πως τον είδαν να δένει το έλκηθρό του πάνω σ’ ένα άλλο, μεγαλύτερο και θαυμαστό, που τον οδήγησε στο δρόμο και έξω από την πόλη. Κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν πια.<br />
Όλοι έκλαψαν πολύ από τη λύπη τους, κι η μικρή Γκέρντα έκλαψε πικρά πολύ, ώσπου στο τέλος, πίστεψε πως πρέπει να ‘χει πια πεθάνει και πως είχε μάλλον πνιγεί στο ποτάμι που κυλούσε κοντά στην πόλη. Ω! Τι ατέλειωτα και μελαγχολικά βράδια ήταν εκείνα!<br />
<br />
Κάποτε, ήρθε η Άνοιξη με τη ζεστή λιακάδα της.<br />
<br />
« Ο Κέι πέθανε και πάει!» είπε η μικρή Γκέρντα.<br />
<br />
« Δεν το πιστεύω αυτό,» είπε τότε η λιακάδα.<br />
<br />
« Ο Κέι πέθανε και πάει!» είπε η Γκέρντα στα χελιδόνια.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
« Δεν το πιστεύω αυτό,» είπαν εκείνα, και στο τέλος, ούτε η μικρή Γκέρντα το πίστευε πια.<br />
<br />
« Θα φορέσω τα κόκκινα παπούτσια μου,» είπε ένα πρωί. «Ο Κέι δεν τα ‘χει δει ποτέ, κι ύστερα θα πάω στο ποτάμι για να ρωτήσω εκεί.»<br />
Ήταν νωρίς το πρωί. Φίλησε τη γιαγιά της, που κοιμόταν ακόμα, φόρεσε τα κόκκινα παπούτσια της και πήγε μονάχη της στον ποταμό.<br />
<br />
« Είναι αλήθεια πως εσύ μου πήρες τον μικρό μου φίλο; Θα σου χαρίσω τα κόκκινα παπούτσια μου, αν μου τον φέρεις πίσω.»<br />
Της φάνηκε τότε πως είδε τα γαλάζια κύματα να γνέφουν μ’ έναν τρόπο παράξενο. Έβγαλε τότε τα κόκκινα παπούτσια της, που ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχε, και τα πέταξε στο ποτάμι. Έπεσαν όμως κοντά στην όχθη, και τα μικρά κύματα τα γύρισαν αμέσως στη στεριά, λες και το ρεύμα δεν ήθελε να πάρει κάτι που ήταν τόσο ανεκτίμητο για την μικρούλα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ήταν γιατί δεν είχαν πάρει εκείνα τον μικρό Κέι. Όμως η Γκέρντα σκέφτηκε πως έφταιγε που δεν τα πέταξε αρκετά μακριά, έτσι σκαρφάλωσε σε μια βάρκα που βρίσκονταν ανάμεσα στα βούρλα, πήγε στην άκρη και πέταξε ξανά τα παπούτσια.<br />
<br />
Η βάρκα όμως δεν ήταν δεμένη, κι οι κινήσεις της μικρούλας την έκαναν να παρασυρθεί μακριά από την ακτή. Μόλις το κατάλαβε, πάσχισε να κάνει κάτι για να τη γυρίσει πίσω, μα η βάρκα είχε φτάσει κιόλας ένα μέτρο μακριά απ’ τη στεριά και γλιστρούσε γρήγορα, ολοένα και πιο μακριά.<br />
<br />
Η μικρή Γκέρντα φοβήθηκε πολύ κι άρχισε να κλαίει, κανείς όμως δεν την άκουγε εκτός από τα χελιδόνια· κι αυτά δεν μπορούσαν να την γυρίσουν πίσω στη στεριά. Πετούσαν μόνο κατά μήκος της όχθης και τραγουδούσαν για να την παρηγορήσουν:<br />
<br />
« Εδώ είμαστε! Εδώ είμαστε!»<br />
<br />
Η βάρκα παρασύρθηκε απ’ το ρεύμα, κι η μικρή Γκέρντα κάθισε ακίνητη και ξυπόλυτη. Τα παπούτσια της έπλεαν πίσω από τη βάρκα, δεν μπορούσε όμως να τα φτάσει, γιατί η βάρκα ταξίδευε πολύ πιο γρήγορα από κείνα.<br />
<br />
Οι όχθες, και στις δυο πλευρές του ποταμού, ήταν πανέμορφες γεμάτες υπέροχα λουλούδια, σεβάσμια δέντρα και πλαγιές με πρόβατα κι αγελάδες· ούτε ένας άνθρωπος όμως δεν φαίνονταν πουθενά.<br />
<br />
« Ίσως ο ποταμός με πάει στον μικρό μου Κέι,» είπε, κι λύπη της λιγόστεψε. Σηκώθηκε όρθια κοιτάζοντας για ώρες τις όμορφες πράσινες ακτές. Τώρα έπλεε κατά μήκος ενός μεγάλου κήπου με κερασιές κι ένα μικρό αγροτόσπιτο με παράξενα κόκκινα και μπλε παράθυρα. Ήταν αχυρένιο, και μπροστά του στέκονταν φρουροί δύο ξύλινοι στρατιώτες, και τέντωναν τα όπλα τους καθώς περνούσε κάποιος.<br />
<br />
Η Γκέρντα τους φώναξε, νομίζοντας πως είναι ζωντανοί, εκείνοι όμως δεν απάντησαν όπως ήταν φυσικό. Πλησίασε κοντά τους, καθώς το ρεύμα παρέσυρε τη βάρκα αρκετά κοντά στη στεριά, και φώναξε πιο δυνατά. Μια γερόντισσα βγήκε τότε από το αγροτόσπιτο, ακουμπώντας πάνω σ’ ένα στραβό ραβδί. Φορούσε ένα πλατύγυρο καπέλο, στολισμένο με τα πιο θαυμαστά λουλούδια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggdm4oWJk8YU8HfBlwlDAhHoIBq1jIHrDHZicyoobR6AzAbgm1fy2RY7_eaMXtWfo_tpZIjgvdgWt9lDB2v5AS8xBt6H2cf-gP3xza4xF9D4l4rwYNvtPr6VrSx5mSdLVJYHpsoG4YwIVF/s1600/Snow-Queen8.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggdm4oWJk8YU8HfBlwlDAhHoIBq1jIHrDHZicyoobR6AzAbgm1fy2RY7_eaMXtWfo_tpZIjgvdgWt9lDB2v5AS8xBt6H2cf-gP3xza4xF9D4l4rwYNvtPr6VrSx5mSdLVJYHpsoG4YwIVF/s200/Snow-Queen8.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
« Καημένο παιδί!» είπε η γερόντισσα. « Πώς βρέθηκες μέσα στον μεγάλο ορμητικό ποταμό, να σε παρασύρει έτσι, μακριά στον κόσμο!» Τότε η γερόντισσα μπήκε στο νερό, έπιασε τη βάρκα με το στραβό ραβδί της, την τράβηξε στην ακτή κι έβγαλε έξω την μικρή Γκέρντα.<br />
<br />
Η μικρούλα ήταν τόσο χαρούμενη που βρέθηκε και πάλι στη στεριά, όμως ένιωσε και φόβο βλέποντας την παράξενη γερόντισσα.<br />
<br />
« Έλα όμως και πες μου τώρα, ποια είσαι και πώς βρέθηκες εδώ,» ρώτησε εκείνη.<br />
<br />
Η Γκέρντα της τα είπε τότε όλα, κι η γερόντισσα κούνησε το κεφάλι της και είπε:<br />
«Χμμμ! Χμμμ!»<br />
<br />
Σαν τα διηγήθηκε όλα η Γκέρντα, τη ρώτησε μήπως είχε δει τον μικρό Κέι. Η γυναίκα απάντησε πως δεν είχε περάσει από κει ως εκείνη τη στιγμή, αλλά σίγουρα θα ερχόταν. Της είπε ακόμα, να μην το βάζει κάτω και στεναχωριέται, αλλά να δοκιμάσει τα κεράσια της και να δει τα λουλούδια της, που ήταν πιο όμορφα κι από κείνα στα βιβλία με τις εικόνες, και κάθε ένα από δαύτα μπορούσε να διηγηθεί μια ολόκληρη ιστορία. Πήρε τότε την Γκέρντα από το χέρι, την οδήγησε μέσα στο αγροτόσπιτο και κλείδωσε πίσω της την πόρτα.<br />
<br />
« Πόσες φορές λαχτάρησα ένα τέτοιο αξιαγάπητο κοριτσάκι,» είπε η γερόντισσα. « Να δεις πως θα τα πάμε καλά οι δυο μας» και καθώς βούρτσιζε τα μαλλιά της μικρής Γκέρντας, το κορίτσι άρχισε να ξεχνά τον μικρό της φίλο, τον Κέι, γιατί η γερόντισσα ήξερε από μάγια. Δεν ήταν όμως κάποια κακιά μάγισσα, έκανε μόνο λίγα μάγια για να διασκεδάσει· και τώρα ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει κοντά της τη μικρή Γκέρντα. Γι’ αυτό, πήγε έξω στον κήπο, τέντωσε το στραβό ραβδί της στις τριανταφυλλιές που έστεκαν όμορφα ανθισμένες, κι αυτές βυθίστηκαν μέσα στη γη· κανείς πια δεν θα μπορούσε να μαντέψει πως φύτρωναν άλλοτε εκεί. Η γριά φοβήθηκε πως αν έβλεπε η Γκέρντα τα τριαντάφυλλα, θα σκεφτόταν τα δικά της και θα θυμόταν τον μικρό Κέι, και τότε θα έφευγε μακριά της.<br />
<br />
Την οδήγησε τότε στον κήπο των λουλουδιών. Ω, τι μυρωδιές και τι ομορφιά! Ό,τι λουλούδι μπορούσε κανείς να φανταστεί, από οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, βρισκόταν εκεί ολάνθιστο. Κανένα βιβλίο με εικόνες δεν μπορούσε να είναι πιο εύθυμο ή πιο όμορφο από τούτο τον κήπο. Η Γκέρντα αναπήδησε από χαρά κι έπαιξε ώσπου ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ τις ψηλές κερασιές. Ύστερα, πήγε στο όμορφο κρεβάτι της με το μεταξωτό κόκκινο πάπλωμα, που ήταν γεμάτο μπλε βιολέτες. Αποκοιμήθηκε κι είδε όμορφα όνειρα, όπως μια βασίλισσα τη μέρα του γάμου της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAzxgLjpdM8Q6w_dASbC90pyYuvBN8s_Fk06BvhibI6IkDfm5x3_1r7jqEAPXQyB76shCRoivcgEnh7PkE3kPVrcbJ7wA_pv5p5e88hpDAdKgq_kGwQzC31LajlKdj24xZDAYLLQxvtCkT/s1600/Snow-Queen10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κειμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAzxgLjpdM8Q6w_dASbC90pyYuvBN8s_Fk06BvhibI6IkDfm5x3_1r7jqEAPXQyB76shCRoivcgEnh7PkE3kPVrcbJ7wA_pv5p5e88hpDAdKgq_kGwQzC31LajlKdj24xZDAYLLQxvtCkT/s200/Snow-Queen10.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="124" /></a></div>
Το επόμενο πρωί πήγε να παίξει ξανά με τα λουλούδια στη ζεστή λιακάδα, και κάπως έτσι άρχισαν να περνούν οι μέρες. Η Γκέρντα γνώριζε όλα τα λουλούδια. Ήταν αμέτρητα, κι όμως ήταν σίγουρη πως κάποιο έλειπε, αν και δεν ήξερε ποιο. Μια μέρα, καθώς κοιτούσε το καπέλο της γριάς, το στολισμένο με λουλούδια, ξεχώρισε το πιο όμορφο απ’ όλα, που ήταν ένα τριαντάφυλλο. Η γριά είχε ξεχάσει να το βγάλει απ’ το καπέλο της όταν εξαφάνισε τα υπόλοιπα μέσα στη γη· αλλά έτσι γίνεται όταν κάποιος δεν είναι προσεκτικός και συγκεντρωμένος.<br />
<br />
« Πώς! Δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα εδώ;» είπε η Γκέρντα κι έτρεξε αμέσως ανάμεσα στα παρτέρια, κοίταξε παντού μα δεν υπήρχε ούτε ένα, πουθενά. Έκατσε τότε κάτω κι άρχισε να κλαίει, τα δάκρυά της όμως έπεσαν εκεί ακριβώς που ήταν βυθισμένη μια τριανταφυλλιά. Και καθώς τα ζεστά της δάκρυα πότιζαν το χώμα, η τριανταφυλλιά τινάχτηκε άξαφνα, φρέσκια κι ανθισμένη, όπως ήταν προτού την καταπιεί η γη. Η Γκέρντα φίλησε τα τριαντάφυλλα και θυμήθηκε τα δικά της πίσω στο σπίτι, και μαζί μ’ αυτά, τον μικρό της Κέι.<br />
<br />
« Ω, πόσο καιρό έμεινα εδώ!» είπε το μικρό κορίτσι. «Κι ο σκοπός μου ήταν να ψάξω να βρω τον Κέι! Μήπως ξέρετε πού είναι;» ρώτησε τα τριαντάφυλλα. «Πιστεύετε πως πέθανε και πάει;»<br />
<br />
« Πεθαμένος σίγουρα δεν είναι,» είπαν τα τριαντάφυλλα. «Ήμασταν μέσα στη γη, εκεί που είναι όλοι οι πεθαμένοι, μα ο Κέι δεν ήταν εκεί.»<br />
<br />
« Σας ευχαριστώ πολύ!» είπε η Γκέρντα, και πήγε στα άλλα λουλούδια, κι άρχισε να ρωτά κοιτάζοντας μέσα στα άνθη τους, «Μήπως ξέρετε πού είναι ο μικρός μου Κέι;»<br />
<br />
Όλα όμως τα λουλούδια, κάθονταν κάτω απ’ τη λιακάδα κι ονειρεύονταν τα δικά τους παραμύθια. Της είπανε πολλά, κανένα όμως δεν ήξερε για τον Κέι.<br />
<br />
Τι είπε το Κρινάκι; Λοιπόν:<br />
« Δεν άκουσες το τύμπανο; Μπαμ! Μπουμ! Μονάχα έτσι χτυπά! Πάντα, Μπαμ! Μπουμ! Άκουσε το λυπητερό τραγούδι της γερόντισσας που καλεί τους ιερείς! Η Ινδή γυναίκα με το μακρύ χιτώνα στέκεται πάνω από τον πεθαμένο. Οι φλόγες καίνε, γύρω από κείνη και το νεκρό της σύζυγο, όμως η Ινδή γυναίκα νοιάζεται για κείνον που ζει· εκείνον που η φωτιά των ματιών του τρυπά την καρδιά, περισσότερο κι από τις φλόγες, που σύντομα θα κάνουν το νεκρό σώμα στάχτες. Μπορεί να πεθάνει η φλόγα της καρδιάς στη φωτιά μιας κηδείας;»<br />
<br />
« Δεν καταλαβαίνω τίποτα,» είπε η μικρή Γκέρντα.<br />
<br />
« Αυτή είναι η ιστορία μου,» είπε το Κρινάκι.<br />
<br />
Τι είπε η Καμπανούλα;<br />
« Εκεί, πάνω από ένα στενό βουνίσιο μονοπάτι, στέκεται ένα παλιό κάστρο. Αειθαλή δέντρα με παχύ κορμό μεγαλώνουν στα ερειπωμένα τείχη και γύρω από το βωμό, εκεί όπου στέκεται μια όμορφη κόρη. Σκύβει πάνω από το φράχτη και κοιτάζει έξω, πάνω απ' τα τριαντάφυλλα. Κανένα τριαντάφυλλο πάνω στα κλαδιά δεν είναι πιο φρέσκο και δροσερό από κείνη, και κανένα άνθος μηλιάς από κείνα που πετούν στον άνεμο, δεν είναι πιο ζωηρό από την όμορφη κόρη! Πως θροΐζει η μεταξένια ρόμπα της στο αεράκι! ‘Δεν ήρθε ακόμα;’»<br />
<br />
« Τον Κέι εννοείς;» ρώτησε η μικρή Γκέρντα.<br />
<br />
« Μιλώ για την ιστορία μου –για το όνειρό μου,» απάντησε η Καμπανούλα.<br />
<br />
Μετά ήταν ο Γάλανθος. Τι είπε;<br />
« Ανάμεσα στα δέντρα κρέμεται μια μακριά σανίδα, -μια κούνια. Δυο μικρά κορίτσια κάθονται πάνω της και κουνιούνται πίσω και μπρος. Τα φορέματά τους είναι άσπρα σαν το χιόνι, ενώ μακριές πράσινες μεταξωτές κορδέλες ανεμίζουν από τα καπελάκια τους. Ο αδερφός τους, που είναι μεγαλύτερος, στέκεται όρθιος πάνω στην κούνια. Έχει τυλίξει τα μπράτσα του γύρω από τα σχοινιά για να κρατηθεί γερά, γιατί στο ένα χέρι κρατά μια μικρή κούπα και στο άλλο ένα πήλινο σωλήνα. Φυσά σαπουνόφουσκες. Η κούνια κουνιέται κι οι φούσκες αιωρούνται αλλάζοντας μαγευτικά χρώματα· η τελευταία ακόμα κρέμεται στο σωλήνα και ταλαντεύεται στο φύσημα του αέρα. Η κούνια κουνιέται. Ο μικρός μαύρος σκύλος, ελαφρύς όπως μια σαπουνόφουσκα, πηδά προσπαθώντας να ανέβει κι αυτός στην κούνια. Η κούνια κουνιέται κι ο σκύλος πέφτει κάτω· γαυγίζει και είναι θυμωμένος. Τον κοροϊδεύουν. Η φούσκα σκάει! Μια κούνια, μια φούσκα που σκάει, -τέτοιο είναι το τραγούδι μου!»<br />
<br />
« Αυτά που λες, μπορεί να είναι πολύ όμορφα, όμως τα λες με τρόπο τόσο μελαγχολικό, άσε που δεν αναφέρεις καθόλου τον Κέι.»<br />
<br />
Τι είπε Υάκινθος;<br />
« Ήταν κάποτε τρεις αδερφές, πολύ όμορφες. Το φόρεμα της μιας ήταν κόκκινο, της δεύτερης μπλε και της τρίτης άσπρο. Χόρευαν πιασμένες χέρι-χέρι πλάι στην ήρεμη λίμνη κάτω απ’ το λαμπερό φεγγαρόφωτο. Δεν ήταν νεράιδες, μα θνητά κορίτσια. Μια γλυκιά μυρωδιά απλώθηκε, κι οι κόρες χάθηκαν στο δάσος. Το άρωμα έγινε εντονότερο, και τρία φέρετρα, με τις τρεις πανέμορφες κόρες μέσα τους, γλίστρησαν από το δάσος, μέσα στη λίμνη. Οι λαμπερές πυγολαμπίδες πετούσαν ολόγυρα σα μικρά αιωρούμενα φωτάκια. Κοιμούνται οι μικρές χορεύτριες ή πέθαναν; Η μυρωδιά των λουλουδιών λέει πως είναι πεθαμένες κι η βραδινή καμπάνα χτυπά για τους νεκρούς!»<br />
<br />
« Με έκανες να λυπηθώ πολύ,» είπε η μικρή Γκέρντα. « Δεν μπορώ τώρα να σταματήσω να σκέφτομαι τις πεθαμένες κόρες. Ω! Είναι ο μικρός μου Κέι στ’ αλήθεια πεθαμένος; Τα ρόδα που πήγανε μέσα στη γη, λένε πως δεν είναι.»<br />
<br />
« Ντινγκ, ντονγκ!» έκαναν τα καμπανάκια του Υάκινθου. «Δεν χτυπούμε για τον μικρό Κέι· δεν τον ξέρουμε. Αυτός είναι ο τρόπος μας να τραγουδούμε, μόνο αυτόν έχουμε.»<br />
<br />
Και η Γκέρντα πήγε στις νεραγκούλες, που κοίταζαν ψηλά ανάμεσα απ’ τα πράσινα γυαλιστερά φύλλα.<br />
<br />
« Είσαι ένας μικρός λαμπερός ήλιος!» είπε η Γκέρντα. « Πες μου, αν ξέρεις, που μπορώ να βρω τον μικρό μου φίλο.»<br />
<br />
Η Νεραγκούλα έλαμψε και κοίταξε ξανά την Γκέρντα. Τι τραγούδι μπορούσε να τραγουδήσει η Νεραγκούλα; Ένα που δε μιλούσε διόλου για τον Κέι.<br />
<br />
« Μέσα σε μια μικρή αυλή, ο ήλιος έλαμπε τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Οι αχτίδες γλιστρούσαν στους άσπρους τοίχους του γειτονικού σπιτιού, κι εκεί πλάι φύτρωναν δροσερά κίτρινα λουλούδια, λάμποντας σαν χρυσάφι μέσα στις ζεστές ηλιαχτίδες. Μια γιαγιά καθόταν εκεί, κι η εγγονή της είχε μόλις έρθει για μια σύντομη επίσκεψη. Γνωρίζει τη γιαγιά της. Ήταν χρυσάφι, αυθεντικό χρυσάφι εκείνο το ευλογημένο φιλί. Ορίστε, αυτή είναι η μικρή μου ιστορία,» είπε η Νεραγκούλα.<br />
<br />
« Η φτωχή γιαγιάκα μου!» αναστέναξε η Γκέρντα. « Ναι, θα λαχταράει για μένα, αυτό είναι σίγουρο. Θρηνεί για μένα, όπως θρήνησε και για τον μικρό Κέι. Θα γυρίσω όμως σύντομα στο σπίτι και θα φέρω μαζί μου και τον Κέι. Δεν έχει νόημα να ρωτώ τα λουλούδια, αυτά ξέρουν μόνο τα δικά τους τραγούδια και δεν μπορούν να μου πούνε τίποτα για τον Κέι,» είπε και σήκωσε το φόρεμά της για να τρέξει πιο γρήγορα. Όμως ένας Νάρκισσος την χτύπησε στο πόδι, καθώς ετοιμαζόταν να πηδήξει από πάνω του. Στάθηκε και κοίταξε το μακρύ κίτρινο λουλούδι. « Μήπως εσύ ξέρεις κάτι να μου πεις;» ρώτησε σκύβοντας κοντά στον Νάρκισσο. Και τι είπε εκείνος;<br />
<br />
« Μπορώ να δω τον εαυτό μου –Μπορώ να δω τον εαυτό μου! Ω, τι μυρωδάτος που είμαι! Εκεί ψηλά, στη μικρή σοφίτα, στέκεται μισοντυμένη μια μικρούλα χορεύτρια. Στέκεται τώρα στο ένα πόδι, τώρα και στα δυο. Περιφρονεί όλο τον κόσμο και ζει μονάχα μέσα στη φαντασία. Ρίχνει νερό απ’ την τσαγιέρα πάνω σε κάτι που κρατά στο χέρι· είναι το κορσάζ της. Η καθαριότητα είναι σπουδαίο πράγμα. Το λευκό φόρεμα κρέμεται στο γάντζο. Πλύθηκε μέσα στην τσαγιέρα και στέγνωσε στην σκεπή. Το φοράει, δένει ένα βαθύ-κίτρινο μαντήλι στο λαιμό, και το φόρεμα δείχνει ακόμα πιο άσπρο. Μπορώ να δω τον εαυτό μου –Μπορώ να δω τον εαυτό μου!»<br />
<br />
« Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Τι με νοιάζει εμένα;» είπε κι έτρεξε στην πιο μακρινή άκρη του κήπου.<br />
<br />
Η πόρτα ήταν κλειδωμένη, όμως ταρακούνησε το σκουριασμένο μάνταλο ώσπου χαλάρωσε, κι η πύλη άνοιξε. Κι η μικρή Γκέρντα άρχισε να τρέχει ξυπόλητη. Κοίταξε γύρω τρεις φορές, όμως κανείς δεν την ακολουθούσε. Στο τέλος, δεν μπορούσε πια να τρέξει άλλο και κάθισε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα. Σαν κοίταξε γύρω της, είδε πως το καλοκαίρι είχε περάσει· ήταν προχωρημένο φθινόπωρο, μα δεν το είχε προσέξει μέσα στον όμορφο κήπο, εκεί που ήταν συνεχώς λιακάδα κι υπήρχαν λουλούδια ολογυρίς το χρόνο.<br />
<br />
« Ω Θεέ μου, πόσο καιρό έμεινα εκεί!» είπε η Γκέρντα. «Ήρθε το φθινόπωρο. Δεν πρέπει να χάσω άλλο καιρό,» και σηκώθηκε να προχωρήσει.<br />
<br />
Ω, πόσο τρυφερά και κουρασμένα ήταν τα ποδαράκια της! Όλα γύρω έμοιαζαν τόσο κρύα κι έρημα. Τα μακριά φύλλα της ιτιάς ήταν κίτρινα κι έσταζαν ομίχλη σα να ήτανε νερό. Το ένα φύλλο έπεφτε μετά το άλλο, μονάχα οι αγριοδαμασκηνιές έστεκαν γεμάτες φρούτα. Ω, πόσο σκοτεινά κι απαρηγόρητα ήταν εκεί έξω στον ζοφερό κόσμο! <a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/12/blog-post_3.html" target="_blank">(συνεχίζεται)</a><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση Ευαγγελία Καρή</span><br />
<div>
<br />
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-88852976934435232022016-11-28T10:19:00.000+02:002016-11-28T10:19:34.975+02:00Το μαγικό δάσος του φθινοπώρουΤο μαγικό δάσος της φθινοπώρου, της Βασιλικής Νίκου<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/BqAk3Sj-W_A" width="460"></iframe>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-79516283602526408792016-11-25T10:58:00.001+02:002016-12-15T14:23:42.636+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία δεύτερη<h4>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="βασίλισσα του χιονιου κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrhq2e6j_qa536vuUMPcb1igJy8SJ5Xe5u-M0wyJm46rjdJ0CGatamHCG73RDiQgctUSPW6yzZhb19VO9R6uCsDw6qB3haoggMimgbzAGAUVdOxstP0aaNUJCFRI1zBowZV922H3MP9hc_/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="138" /></a></h4>
<h4>
<b>Για ένα μικρό αγόρι κι ένα μικρό κορίτσι</b></h4>
<br />
ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΗ, όπου τα σπίτια είναι τόσα πολλά κι οι άνθρωποι ακόμα περισσότεροι, δεν υπάρχει χώρος για να ‘χουν όλοι από έναν μικρό κήπο. Γι’ αυτό, οι περισσότεροι πρέπει να αρκεστούν σε γλάστρες με λουλούδια. Σε μια τέτοια πόλη ζούσανε δύο μικρά παιδιά, που είχαν έναν κήπο κάπως μεγαλύτερο από γλάστρα.<br />
<br />
Δεν ήταν αδέρφια, αλλά νοιάζονταν το ένα για το άλλο σα να ήταν. Οι οικογένειές τους ζούσαν σε δύο σοφίτες, η μια ακριβώς απέναντι από την άλλη. Εκεί που συναντιόνταν οι στέγες των δύο σπιτιών, και η υδρορροή για τα βρόχινα νερά έτρεχε σ’ όλο το μήκος τους, υπήρχαν δύο μικρά αντικρινά παράθυρα· και μ’ ένα βήμα πάνω στην υδρορροή μπορούσε να βρεθεί κανείς από το ένα παράθυρο στο άλλο. <br />
<br />
Οι γονείς των παιδιών είχαν τοποθετήσει εκεί μεγάλα ξύλινα κιβώτια και μέσα τους φύτευαν λαχανικά, μα είχαν βάλει ακόμα κι από μια τριανταφυλλιά, που μεγάλωνε κι άνθιζε ολοένα. Έτσι όπως είχαν βάλει τα κιβώτια, από το ένα παράθυρο στο άλλο, έμοιαζαν σαν δύο λουλουδένιοι φράχτες.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Τα μπιζέλια κρέμονταν από τα κιβώτια, και οι τριανταφυλλιές πέταξαν μεγάλα κλαδιά, που πλέκονταν γύρω από τα παράθυρα κι ύστερα λύγιζαν για να συναντηθούν μεταξύ τους, σαν μια θριαμβευτική αψίδα από πρασινάδα και λουλούδια. Τα κιβώτια ήταν πολύ ψηλά, και τα παιδιά ήξεραν πως δεν έπρεπε να σκαρφαλώνουν πάνω τους. Έτσι, έπαιρναν την άδεια για να βγουν έξω από τα παράθυρα και ν’ απολαύσουν το παιχνίδι, καθισμένα στα μικρά σκαμνάκια τους, ανάμεσα στα τριαντάφυλλα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr7HaX7Tz_Lrh9fa9Y7uOPWYIKZNVtZjs-oo4WzlC8NgSNYwJbyjF_8WRF6LOTrRicNUYkTg7cOjLQBwRHIAygtWDZWVZ2I1XBUteA5O1b0Wt97S4bYPMQApMOHrU3wg8zm-lS7FGWusAl/s1600/Snow_Queen_04.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κείμενο" border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr7HaX7Tz_Lrh9fa9Y7uOPWYIKZNVtZjs-oo4WzlC8NgSNYwJbyjF_8WRF6LOTrRicNUYkTg7cOjLQBwRHIAygtWDZWVZ2I1XBUteA5O1b0Wt97S4bYPMQApMOHrU3wg8zm-lS7FGWusAl/s200/Snow_Queen_04.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Ο χειμώνας όμως ερχόταν για να βάλει τέλος σ’ αυτή τη διασκέδαση. Τα παράθυρα συχνά πάγωναν από το κρύο, γι’ αυτό τα παιδιά ζέσταιναν χάλκινα νομίσματα στη σόμπα, κι ύστερα τ’ ακουμπούσαν στο παράθυρο για να δημιουργήσουν ένα ολοστρόγγυλο ματάκι πάνω στο παγωμένο τζάμι. Κι από κει κοίταζαν έξω, το μικρό αγόρι και το μικρό κορίτσι, ο Κέι και η Γκέρντα. Το καλοκαίρι, ένα σάλτο ήταν αρκετό για να βρουν ο ένας τον άλλο, το χειμώνα όμως έπρεπε να κατέβουν κάτω τις μεγάλες σκάλες κι ύστερα να τις ξανανέβουν πάλι επάνω· κι έξω στο δρόμο είχε το χιόνι έπεφτε παχύ.<br />
<br />
« Είναι οι λευκές μέλισσες» είπε η γιαγιά του Κέι για τις νιφάδες του χιονιού.<br />
<br />
« Οι λευκές μέλισσες έχουν βασίλισσα;» ρώτησε το μικρό αγόρι, γιατί ήξερε ότι οι κανονικές είχαν πάντοτε από μία.<br />
<br />
« Ναι,» είπε η γιαγιά, «κι αυτή πετά και βρίσκει το σμήνος που κρέμεται σε παχιές συστάδες. Είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες, και ποτέ δεν κάθεται για πολύ στη γη, αλλά πηγαίνει πάλι ψηλά στα μαύρα σύννεφα. Τις χειμωνιάτικες νύχτες, πετά συχνά στους δρόμους της πόλης και κρυφοκοιτάζει απ’ τα παράθυρα, και τότε αυτά παγώνουν μ’ έναν τρόπο, τόσο θαυμαστό, που μοιάζουν με λουλούδια.»<br />
<br />
« Ναι, την έχω δει,» είπαν και τα δυο παιδιά μαζί· κι έτσι ήξεραν πως ήταν αλήθεια.<br />
<br />
« Μπορεί να έρθει μέσα η βασίλισσα του Χιονιού;» ρώτησε το μικρό κορίτσι.<br />
<br />
« Για άσ' την να έρθει μέσα!» είπε το μικρό αγόρι. «Κι εγώ θα την βάλω στο φούρνο για να λιώσει.»<br />
Τότε η γιαγιά τον χάιδεψε στο κεφάλι και του είπε άλλες ιστορίες.<br />
<br />
Ένα απόγευμα, όταν ο Κάι ήταν στο σπίτι και είχε σχεδόν ξεντυθεί, ανέβηκε στην καρέκλα πλάι στο παράθυρο και κρυφοκοίταξε έξω από την μικρή τρυπούλα. Μερικές νιφάδες έπεφταν, και μια απ’ αυτές, η μεγαλύτερη, στάθηκε στο χείλος μιας γλάστρας.<br />
<br />
Η νιφάδα άρχισε τότε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, ώσπου στο τέλος έγινε μια νεαρή κυρία, ντυμένη με το πιο λεπτοκαμωμένο λευκό ύφασμα, φτιαγμένο από ένα εκατομμύριο μικρές νιφάδες σαν αστέρια. Ήταν τόσο όμορφη και ντελικάτη, ήταν όμως από πάγο, εκθαμβωτικό αστραφτερό πάγο! Όμως ήταν ζωντανή. Τα μάτια της κοιτούσαν σταθερά σαν δυο αστέρια, όμως μέσα τους δεν υπήρχε ούτε ησυχία ούτε ανάπαυση. Έγνεψε προς το παράθυρο κάνοντας νόημα με το χέρι της. Το μικρό αγόρι φοβήθηκε και πήδηξε κάτω από την καρέκλα, και τότε του φάνηκε πως ένα μεγάλο πουλί πέταξε έξω από το παράθυρο.<br />
<br />
Ο παγετός σκέπασε τα πάντα την επόμενη μέρα, ύστερα όμως ήρθε η άνοιξη κι ο ήλιος έλαμψε, και τα πράσινα φύλλα έκαναν την εμφάνισή τους, τα χελιδόνια έχτισαν τις φωλιές τους, τα παράθυρα άνοιξαν και τα δυο μικρά παιδιά βρέθηκαν ξανά στον όμορφο μικρό τους κήπο, ψηλά στα λούκια, στην κορυφή του σπιτιού.<br />
<br />
Εκείνο το καλοκαίρι τα τριαντάφυλλα άνθισαν με ασυνήθιστη ομορφιά. Το μικρό κορίτσι είχε μάθει έναν ύμνο, που έλεγε κάτι για τα τριαντάφυλλα, και της θύμιζε τα δικά της. Τραγούδησε τους στίχους στο αγόρι, κι εκείνο τραγούδησε μαζί της:<br />
<br />
<i>«Η τριανταφυλλιά στην κοιλάδα ανθίζει τόσο γλυκιά,</i><br />
<i>Κι οι άγγελοι κατεβαίνουν να χαιρετήσουν τα παιδιά.»</i><br />
<br />
Τα δυο παιδιά, πιασμένα χέρι-χέρι, φίλησαν τα τριαντάφυλλα, κοίταξαν τη λαμπερή λιακάδα κι τους φάνηκε σα να είδαν στ’ αλήθεια τους αγγέλους. Τι υπέροχες καλοκαιρινές μέρες ήταν εκείνες! Τι όμορφα να είσαι έξω, δίπλα στις ολόδροσες τριανταφυλλιές που δεν λένε να σταματήσουν ν’ ανθίζουν!<br />
<br />
Ο Κέι και η Γκέρντα κοιτούσαν ένα βιβλίο με εικόνες γεμάτο τρομερά ζώα και πουλιά, όταν το ρολόι στο καμπαναριό χτύπησε πέντε, κι ο Κέι είπε:<br />
<br />
« Ωχ, νιώθω έναν σουβλερό πόνο στην καρδιά μου, και κάτι μπήκε στο μάτι μου!»<br />
<br />
Το κορίτσι έβαλε τα χέρια γύρω από το λαιμό του και το αγόρι ανοιγόκλεισε τα μάτια του, μα τίποτα δε φαίνονταν να έχει μπει στο μάτι του.<br />
<br />
« Νομίζω πως έφυγε τώρα,» είπε. Όμως δεν είχε φύγει. Ήταν ένα από κείνα τα κομματάκια του γυαλιού, από τον μαγικό καθρέφτη, που είχε μπει στο μάτι του. Κι άλλο ένα είχε μπει κατευθείαν μέσα στην καρδιά του φτωχού Κέι, και σύντομα θα γινόταν πάγος. Δεν πονούσε πια, μα ήταν εκεί.<br />
<br />
« Γιατί κλαις;» ρώτησε το αγόρι. «Δείχνεις τόσο άσχημη! Τίποτα δε μου συμβαίνει, ούφ!» είπε και συνέχισε, « Αυτό το τριαντάφυλλο είναι καταφαγωμένο! Κοίτα, κι αυτό είναι θεόστραβο! Τι άσχημα που είναι αυτά τα τριαντάφυλλα! Σαν το κιβώτιο που είναι μέσα φυτεμένα!» Κι έδωσε τότε μια κλωτσιά στο κιβώτιο κι έκοψε και τα δυο τριαντάφυλλα.<br />
<br />
« Τι κάνεις εκεί;» έκλαψε η Γκέρντα. Ο Κέι, μόλις κατάλαβε την τρομάρα του κοριτσιού, τράβηξε κι έκοψε ακόμα ένα τριαντάφυλλο, πήδηξε μέσα από το παράθυρο κι έφυγε μακριά από τη μικρή του φίλη.<br />
Όταν αργότερα έφερε το εικονογραφημένο της βιβλίο, εκείνος την κορόιδεψε:<br />
<br />
« Τι απαίσια τέρατα έχεις εκεί μέσα;»<br />
<br />
Έτσι έκανε και κάθε φορά που η γιαγιά τους έλεγε ιστορίες, συνέχεια την διέκοπτε, κι όποτε τα κατάφερνε, πήγαινε πίσω της, φορούσε τα γυαλιά της και μιμούνταν τον τρόπο που μιλούσε. Αντέγραφε όλους τους τρόπους της κι όλοι γελούσαν με τα καμώματά του. Πολύ σύντομα έγινε ικανός να μιμηθεί το βάδισμα και τη συμπεριφορά κάθε περαστικού. Ό,τι ήταν παράξενο ή δυσάρεστο επάνω τους, αυτό ήξερε πώς να μιμηθεί ο Κέι. Κι όταν το έκανε, όλοι έλεγαν:<br />
<br />
« Αυτό το αγόρι είναι οπωσδήποτε πολύ έξυπνο!»<br />
<br />
Όμως δεν ήταν άλλο από τα κομμάτια του γυαλιού, αυτά που είχαν μπει στο μάτι του και στην καρδιά του, που τον έκαναν να κοροϊδεύει ακόμα και την μικρή Γκέρντα, που ήταν τόσο ολόψυχα αφοσιωμένη σε κείνον. Τα παιχνίδια του τώρα ήταν αλλιώτικα από πριν, είχανε τόση γνώση.<br />
<br />
Μια χειμωνιάτικη ημέρα, καθώς έπεφταν οι νιφάδες του χιονιού τριγύρω, άπλωσε το μπλε παλτό του κι έπιασε το χιόνι καθώς έπεφτε.<br />
<br />
« Κοίταξε μέσα απ’ αυτό το γυαλί Γκέρντα,» είπε. Και κάθε νιφάδα έμοιαζε μεγαλύτερη κι έδειχνε σαν ένα θαυμαστό λουλούδι ή πανέμορφο αστέρι· ήταν έξοχα να τα κοιτάζεις!<br />
<br />
« Κοίτα, τι έξυπνο!» είπε πάλι ο Κέι. «Αυτά έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απ’ τα αληθινά λουλούδια! Είναι ακριβώς σαν αληθινά και δεν έχουν ούτε ένα ψεγάδι επάνω τους· αν μονάχα δεν έλιωναν!»<br />
<br />
Δεν πέρασε πολύς καιρός απ’ αυτό, κι ο Κέι ήρθε μια μέρα φορώντας τα μεγάλα γάντια του και το μικρό του έλκηθρο στην πλάτη, και τσίριξε μέσα στ’ αυτί της Γκέρντας:<br />
<br />
« Με άφησαν να πάω έξω στην πλατεία, εκεί που παίζουν όλοι,» είπε κι έφυγε στη στιγμή.<br />
<br />
Εκεί, στην αγορά, μερικά από τα πιο τολμηρά αγόρια έδεναν τα έλκηθρά τους πάνω στις άμαξες καθώς περνούσαν, για να τους σύρουν και κάνουν μια καλή βόλτα. Ήταν τόσο σπουδαίο! Και καθώς φούντωνε η διασκέδαση κάπως έτσι, πέρασε ένα μεγάλο έλκηθρο. Ήταν ολόλευκο και κάποιος ήταν μέσα, τυλιγμένος σ’ ένα χοντρό λευκό μανδύα ή γούνα, μ’ ένα ολόιδιο γούνινο καπέλο στο κεφάλι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhynPoaA-RfFn122rxv7jALengsnCCs2Wfj1iCD3SVbfgiWLkY0QfAvIctmwLv2i8cCRMY74Hh1CKYZdyMQRlBRMqKjwJqX1RKvDpCiZtXlPdnVsTd4S4IJ9WOCXuCFOkUdnFfsltzvjEvt/s1600/Snow-Queen5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="η βασιλισσα του χιονιου κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhynPoaA-RfFn122rxv7jALengsnCCs2Wfj1iCD3SVbfgiWLkY0QfAvIctmwLv2i8cCRMY74Hh1CKYZdyMQRlBRMqKjwJqX1RKvDpCiZtXlPdnVsTd4S4IJ9WOCXuCFOkUdnFfsltzvjEvt/s200/Snow-Queen5.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="155" /></a></div>
Το έλκηθρο έκανε δυο κύκλους την πλατεία, κι ο Κέι πρόφτασε κι έδεσε το έλκηθρό του όσο πιο γρήγορα μπορούσε κι έφυγε μαζί του. Τρέχοντας όλο και πιο γρήγορα, έφτασαν στον παρακάτω δρόμο, και το πρόσωπο που οδηγούσε το μεγάλο έλκηθρο γύρισε στον Κέι και του έγνεψε φιλικά, σα να γνωρίζονταν. Κάθε φορά που πήγαινε να λύσει το έλκηθρό του, το πρόσωπο του έγνεφε, κι ο Κέι καθόταν ήσυχα.<br />
Έτσι συνέχισαν ώσπου έφτασαν έξω από τις πύλες της πόλης. Το χιόνι άρχισε να πέφτει τότε τόσο πυκνό, που το αγόρι δεν μπορούσε πια να δει πέρα απ’ τη μύτη του, όμως συνέχισε, ώσπου άξαφνα άφησε το σχοινί που κρατούσε στο χέρι, για να ελευθερωθεί απ’ το έλκηθρο, μάταια όμως. Το μικρό του όχημα συνέχισε να τρέχει ορμητικά με την ταχύτητα του ανέμου. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, όμως κανείς δεν τον άκουγε. Το χιόνι έπεφτε ορμητικά, το έλκηθρο πετούσε και καμιά φορά τραντάζονταν σα να περνούσε πάνω από φράχτες και χαντάκια. Είχε τρομάξει αρκετά και προσπάθησε να πει μια προσευχή, όμως το μόνο που μπορούσε να θυμηθεί, ήταν η προπαίδεια.<br />
<br />
Οι νιφάδες του χιονιού άρχισαν να μεγαλώνουν, να μεγαλώνουν, ώσπου έμοιασαν με μεγάλα λευκά πουλερικά. Άξαφνα πέταξαν. Το μεγάλο έλκηθρο σταμάτησε και το πρόσωπο που το οδηγούσε σηκώθηκε. Ήταν μια κυρία. Ο μανδύας και το καπέλο της ήταν φτιαγμένα από χιόνι. Ήταν μια ψηλή και λεπτή φιγούρα, εκθαμβωτικά λευκή. Ήταν η Βασίλισσα του Χιονιού.<br />
<br />
« Ταξιδέψαμε γρήγορα,» είπε, «όμως κάνει παγωνιά. Έλα, μπες κάτω από το αρκουδοτόμαρό μου.» Και τον έβαλε πλάι της στο έλκηθρο, τυλιγμένο με τη γούνα, και το αγόρι ένιωσε σα να βυθίζεται σε μια μαλακιά χιονοστιβάδα.<br />
« Κρυώνεις ακόμα;» ρώτησε εκείνη και τον φίλησε στο μέτωπο.<br />
<br />
Α! Το φιλί ήταν πιο κρύο κι απ’ το χιόνι και διαπέρασε την καρδιά του, που ήταν ήδη ένας παγωμένος σβώλος. Νόμισε πως θα πέθαινε για μια στιγμή, όμως αμέσως ύστερα έγινε ευχάριστο και δεν ένιωθε πια το κρύο γύρω του.<br />
<br />
« Το έλκηθρό μου! Μην ξεχάσεις το έλκηθρό μου!» ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε. Ήταν δεμένο εκεί, σε ένα από τα λευκά πουλερικά, που πετούσαν στην πλάτη του, πίσω από το μεγάλο έλκηθρο.<br />
<br />
Η Βασίλισσα του Χιονιού φίλησε τον Κέι ακόμα μια φορά, κι εκείνος ξέχασε την μικρή Γκέρντα, τη γιαγιά του, κι όποιον είχε αφήσει πίσω στο σπίτι.<br />
<br />
« Τώρα δεν έχει άλλα φιλιά,» είπε εκείνη, «αλλιώς θα πρέπει να σε φιλήσω μέχρι θανάτου!»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMXzAy1vC5wqaB0naspY-zwUl3FvBfjr2Xf3tLNAxdTuIX5h-9lQn_oXDwtndV1re-EnQ3TUmCe3xt1lQCGhu-mALbK3ghTIT06eKq-SVF-cZirQarAGeHrDruRzDl4JZDFxtyCAEBdbcj/s1600/Snow-Queen2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="βασίλισσα του χιονιου κείμενο" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMXzAy1vC5wqaB0naspY-zwUl3FvBfjr2Xf3tLNAxdTuIX5h-9lQn_oXDwtndV1re-EnQ3TUmCe3xt1lQCGhu-mALbK3ghTIT06eKq-SVF-cZirQarAGeHrDruRzDl4JZDFxtyCAEBdbcj/s200/Snow-Queen2.jpg" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="146" /></a></div>
Ο Κέι την κοίταξε. Ήταν πολύ όμορφη. Καμιά πιο έξυπνη ή πιο όμορφη δεν μπορούσε να φανταστεί, και τώρα πια δεν έμοιαζε από πάγο όπως πριν, τότε που καθόταν έξω απ’ το παράθυρο και του έγνεφε. Ήταν τέλεια στα μάτια του, δεν την φοβόταν πια καθόλου. Της είπε ότι μπορούσε να λογαριάζει αριθμούς μέσα στο μυαλό του, ακόμα και με κλάσματα, κι ότι ήξερε πόσα τετραγωνικά μέτρα ήταν όλες οι χώρες και πόσους κατοίκους είχαν, κι εκείνη γελούσε όσο της μιλούσε. Του φάνηκε τότε πως όσα ήξερε δεν ήταν αρκετά, και κοίταξε ψηλά στον μεγάλο ουρανό από πάνω τους, και πέταξαν μαζί. Πέταξαν ψηλά, πάνω από μαύρα σύννεφα, καθώς η καταιγίδα βογκούσε και σφύριζε σα να τραγουδούσε κάποιο παλιό σκοπό. Πέταξαν πάνω από δάση και λίμνες, πάνω από θάλασσες κι εκτάσεις γης. Κι από κάτω τους η παγερή καταιγίδα λύσσούσε, οι λύκοι ούρλιαζαν και το χιόνι έτριζε. Από πάνω τους πετούσαν μεγάλα κοράκια κράζοντας, κι ακόμα πιο ψηλά φάνηκε το φεγγάρι, μεγάλο και λαμπερό. Αυτό απόμεινε ν’ ατενίζει ο Κέι στη διάρκεια της μεγάλης, μεγάλης χειμωνιάτικης νύχτας, και σαν ήρθε η μέρα, αποκοιμήθηκε στα πόδια της Βασίλισσας του Χιονιού.<br />
<div>
<a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/11/blog-post_27.html" target="_blank">(συνεχίζεται)</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση- απόδοση: Ευαγγελία Καρή</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span><br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-41082233226777331442016-11-25T10:02:00.001+02:002016-11-25T10:02:09.506+02:00Το δέντρο που έδινετου Shel Silverstein, σε αφήγηση Μιχάλη Κλεάνθη
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="320" src="https://www.youtube.com/embed/GWhefLz5x9I" width="460"></iframe>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6195680921607191784.post-21123100487238699142016-11-24T15:06:00.001+02:002016-12-15T14:24:02.040+02:00Η Βασίλισσα του Χιονιού - Ιστορία πρώτη:<h4>
<b>Που Μιλά για έναν Καθρέφτη και τα Κομμάτια του </b></h4>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha8Y-ZqihtgDxgYHeq9fV0mQDWkb4I8uQ4qdQtwESNK_eLsLgEgdDgbTi2KjxAytn8Ft-pwGuAgHw1FSLAukyjlJjcNhhUA48ztF6ngWxUE1uthYnQ-urg1pBcu7jauh16_xTxZgbrYm8Q/s1600/Snow-Queen6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha8Y-ZqihtgDxgYHeq9fV0mQDWkb4I8uQ4qdQtwESNK_eLsLgEgdDgbTi2KjxAytn8Ft-pwGuAgHw1FSLAukyjlJjcNhhUA48ztF6ngWxUE1uthYnQ-urg1pBcu7jauh16_xTxZgbrYm8Q/s200/Snow-Queen6.jpg" title="η βασίλισσα του Χιονιού" width="138" /></a></div>
ΛΟΙΠΟΝ, ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ. Όταν φτάσουμε στο τέλος της ιστορίας, θα ξέρουμε περισσότερα, όμως… ας ξεκινήσουμε καλύτερα.<br />
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πονηρό ξωτικό, κι ήταν πράγματι το πιο κακό απ’ όλα τα ξωτικά. Μια μέρα, που είχε μεγάλα κέφια, έφτιαξε έναν καθρέφτη με δυνάμεις μαγικές:<br />
Ό,τι καλό και όμορφο καθρεφτιζόταν μέσα του, έδειχνε κακό και δυστυχισμένο, ενώ ό,τι ήταν άχρηστο κι άσχημο, η ασχήμια του μεγάλωνε.<br />
<br />
Τα πιο όμορφα τοπία έμοιαζαν με βραστό σπανάκι μέσα στον καθρέφτη, κι οι ομορφότεροι άνθρωποι έδειχναν τέρατα ή φαίνονταν να στέκονται ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω. Τα πρόσωπά τους παραμορφώνονταν τόσο πολύ που γίνονταν αγνώριστα, κι αν κάποιος είχε μια κρεατοελιά στη μύτη, να είστε σίγουροι πως θα ‘δειχνε τόσο μεγάλη, που θ’ απλώνονταν σ’ όλη του τη μύτη, μα και το στόμα.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
« Σπουδαία πλάκα!» είπε το ξωτικό.<br />
<br />
Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος έκανε μια καλή σκέψη, ο καθρέφτης γελούσε με μια απαίσια γκριμάτσα· και το ξωτικό γελούσε με την καρδιά του με την πανέξυπνη εφεύρεσή του.<br />
<br />
Όλα τα ξωτικά που πήγαιναν στο σχολείο του –γιατί είχε σχολείο ξωτικών- έλεγαν το ένα στο άλλο πως κάποιο θαύμα έγινε, και τώρα μπορούσαν να δουν πώς έμοιαζε στ’ αλήθεια ο κόσμος· έτσι νόμιζαν δηλαδή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT_gIewAnVOHpKJuCp36kfknGRAfRd4lsdd6C2l-ni5txs2TdmHdBxWnTpqCV7Iq0zGkmWBLvD-4q7rnBHS4RNFgkuihEALEbB0WJLOBHYgXlMqYX62UUVQtEAI2aZJynASWDTVB83bj6o/s1600/Snow-Queen1.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="κείμενο η βασίλισσα του χιονιου" border="0" height="95" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT_gIewAnVOHpKJuCp36kfknGRAfRd4lsdd6C2l-ni5txs2TdmHdBxWnTpqCV7Iq0zGkmWBLvD-4q7rnBHS4RNFgkuihEALEbB0WJLOBHYgXlMqYX62UUVQtEAI2aZJynASWDTVB83bj6o/s200/Snow-Queen1.png" title="η βασίλισσα του χιονιού" width="200" /></a></div>
Πήραν τον καθρέφτη κι άρχισαν να πηγαίνουν παντού, ώσπου στο τέλος, δεν έμεινε τόπος ή άνθρωπος να μην έχει παραμορφωθεί μέσα στο γυαλί του. Έτσι σκέφτηκαν να πετάξουν ψηλά στον ουρανό για να σπάσουν μεγαλύτερη πλάκα. Όσο πιο ψηλά πετούσαν με τον καθρέφτη, τόσο πιο τρομακτικά γελούσε αυτός· με το ζόρι τον κρατούσαν. Πήγαιναν όλο και πιο ψηλά καθώς πετούσαν, όλο και πιο κοντά στ’ αστέρια, όταν άξαφνα ο καθρέφτης τραντάχτηκε τόσο δυνατά απ’ το χαιρέκακο γέλιο του, που έφυγε απ’ τα χέρια τους κι έπεσε στη γη.<br />
<br />
Έσπασε τότε σ’ εκατό εκατομμύρια κομμάτια, κι ακόμα περισσότερα, κι η δύναμή του έγινε τότε πιο κακιά και τρομερή από πριν. Γιατί μερικά απ’ τα κομμάτια, που ήταν μικρά σαν τους κόκκους της άμμου, τα σκόρπισε ο άνεμος σ’ όλο τον κόσμο, ώσπου μπήκαν μέσα στα μάτια των ανθρώπων κι έμειναν εκεί. Και τότε, οι άνθρωποι άρχισαν να τα βλέπουν όλα παραμορφωμένα, όπως ο κακός καθρέφτης, με τα δύο ή και με το ένα μάτι.<br />
<br />
Αυτό συνέβη γιατί ακόμα και το μικρότερο κομμάτι είχε την ίδια κακιά δύναμη που ‘χε ολόκληρος ο καθρέφτης. Μάλιστα μερικά θραύσματα, χώθηκαν μέσα στην καρδιά κάποιων ανθρώπων, κι αυτοί αναρίγησαν γιατί η καρδιά τους έγινε πάγος. Κάποια άλλα από τα σπασμένα κομμάτια ήταν τόσο μεγάλα που τα χρησιμοποίησαν για τζάμια στα παράθυρα, και κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει πια τους φίλους του σαν κοιτούσε από μέσα τους. Άλλα κομμάτια τα έβαλαν στα γυαλιά της όρασης· σκεφτείτε τι τραγικό που ήταν να τα φορούν οι άνθρωποι για βλέπουν καλά και σωστά.<br />
<br />
Το κακό ξωτικό κόντεψε να πνιγεί από τα γέλια μ’ όλα αυτά, που τόσο γαργαλούσαν τη φαντασία του. Και τα πολύ μικρά κομμάτια του καθρέφτη συνέχιζαν να πετάνε στον αέρα· ας δούμε τώρα τι συνέβη παρακάτω.... <a href="https://paramythiagiaolous.blogspot.gr/2016/11/blog-post_11.html" target="_blank">(συνεχίζεται)</a><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Μετάφραση-απόδοση: Ευαγγελία Καρή</span><br />
<div>
<br />
<br />
<b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=JjHmwwhJq1M" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΑΦΗΓΗΣΗ</span></a> (Αντιγόνη Βαλάκου)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=BrVn80AWdUY" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=oBgUsCCDTfs" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b><br />
<b><br /></b><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=9J8TSw7iBXw" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #cc0000;">Η Βασίλισσα του Χιονιού - ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ</span></a> (μεταγλωτισμένο)</b></div>
Evelynhttp://www.blogger.com/profile/14089798458095401277noreply@blogger.com0