Το άσπρο καβουράκι

της Ισμήνης Παφίτη
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΚΑΙΡΟ, εφτά πορτοκαλιά καβουράκια μαζεύτηκαν στη χρυσή ακρογιαλιά, για να παίξουν το γνωστό, σε όλη την Καβουροπολιτεία, παιχνίδι του ∆αγκανόσφαιρου…
Το «∆αγκανόσφαιρο» είναι ένα παιχνίδι, όπου τα καβουράκια χωρίζονται σε δύο ομάδες και βγάζουν από μία τρύπα στην αμμουδιά. Μετά προσπαθεί η μία ομάδα να βάλει έναν βόλο από βρεγμένη άμμο, στην τρύπα της αντίπαλης ομάδας. Όταν τα
καταφέρουν, φωνάζουν «ΒΟΟΟΟΛ!» και χτυπούν δυνατά τις δαγκάνες τους.

Είναι κάτι όπως το ποδόσφαιρο που παίζουμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά στο πιο δαγκωτό… Το πρόβλημα είναι πως ο βόλος που χρησιμοποιούν δεν αντέχει και μετά από λίγο διαλύεται. Έτσι πάντα κάποιος μένει έξω για να πλάθει αμμόβολους….
Τo πιο μικρόσωμο καβουράκι ήταν πολύ λυπημένο, γιατί πάντα αυτό έμενε απ’ έξω. Καθόταν δίπλα στα βράχια και έπλαθε βόλους από άμμο που έβρεχε με τα καβουροδάκρυά του…
Ξαφνικά, εκεί που έπλαθε τον ενδέκατο αμμόβολο, άκουσε πλατσουρίσματα. Γυρίζει και τι να δει!... Ένα άσπρο καβουράκι που κρατούσε ένα γυριστό κοχύλι, έβγαινε από τη θάλασσα.
-Ποιος είσαι εσύ;
-Είμαι ο Άλαν.
-Και από πού έρχεσαι; ∆ε σε έχω ξαναδεί…
-∆εν έρχομαι από μακριά. Ήμουν πάνω σε μία βάρκα μαζί με άλλα καβούρια και έπαιζα με το κοχύλι μου. Ξαφνικά, ήρθε ένα κύμα, μας αναποδογύρισε και πέσαμε στη θάλασσα… Μετά κολύμπησα, κολύμπησα και βγήκα εδώ. Πού είμαι;
-Είσαι στην Καβουροπολιτεία. Εγώ είμαι ο Μίνως και αυτοί είναι οι φίλοι μου που παίζουν ∆αγκανόσφαιρο.
-∆αγκανόσφαιρο; Μπορώ να παίξω κι εγώ;
-…∆ε νομίζω… Οι φίλοι μου χωρίστηκαν σε δύο ομάδες των τριών. ∆ε χωράει άλλος…
Ο Άλαν κάθισε στην άμμο και παρακολουθούσε λυπημένος το παιχνίδι. Έβλεπε τα καβουράκια που έσπρωχναν τον αμμόβολο προς την τρύπα τρέχοντας πλαγίως. Έβλεπε τον Μίνωα που φαινόταν πολύ λυπημένος… Και τότε του ήρθε μια ιδέα.
Σηκώθηκε και τα πλησίασε.
-Παιδιά, έχω μια καβουρο-εκπληκτική ιδέα!
-Ποιος είσαι εσύ; Και γιατί είσαι άσπρο; Ρώτησε το πιο μεγαλόσωμο καβουράκι που μάλλον ήταν ο αρχηγός.
-Είμαι ο Άλαν. Και έρχομαι από κάποιο μέρος όπου όλα τα καβούρια είναι άσπρα.
-Τί σημασία έχει; Όλα τα καβούρια είναι καβούρια! Είπε ο Μίνως.
-Έχω μια ιδέα που μπορεί να μας κάνει όλους χαρούμενους!
-Για πες… Είπε ο αρχηγός.
-Αντί να κάθεται μόνος του ο Μίνως και να πλάθει αμμόβολους, γιατί δεν τον βάζετε κι
αυτόν στο παιχνίδι;
-Και πώς θα παίζαμε ∆αγκανόσφαιρο χωρίς αμμόβολους, μου λες; Ρώτησε ένα άλλο καβουράκι.
-Αν σας έλεγα ότι αυτό μπορώ να το αναλάβω εγώ;
Ο Μίνως χοροπήδησε ενθουσιασμένος.
-…Τότε όμως θα ήμασταν τρία καβουράκια στη μία ομάδα και τέσσερα στην άλλη. ∆ε θα ήταν δίκαιο… Απάντησε ο αρχηγός.
-Όχι, θα χωριστούμε στα ίσα!
-Μα πώς;! Ρώτησαν όλα μαζί.
-Από εκεί όπου έρχομαι παίζουμε κάτι παρόμοιο, αλλά αντί για αμμόβολους χρησιμοποιούμε ένα άδειο γυριστό κοχύλι, όπως αυτό που κρατάω. ∆ε διαλύεται κι έτσι θα μπορούμε να παίζουμε για ώρα, όλοι μαζί… Τέσσερις στη μία ομάδα και τέσσερις στην άλλη!
-Ζήτωωω! Φώναξαν όλα μαζί τα πορτοκαλιά καβουράκια και άρχισαν να παίζουν με τον Άλαν και το γυριστό του κοχύλι χτυπώντας με χαρά τις δαγκάνες τους!

Το παραμύθι γράφτηκε στην μνήμη του τρίχρονου πρόσφυγα Αϊλάν Κουρντί, που, ξεψύχησε
όταν η βάρκα που τους μετέφερε από την Τουρκία στην Κω αναποδογυρίστηκε.